วานนี้พบกับผู้แทน เป็นผู้แทนยาที่ทำงานทั้งในกรุงและต่างจังหวัดพูดให้ฟังว่า เห็นร้านยาหลายร้านรับนิสิตนักศึกษาเภสัชศาสตร์ฝึกงานที่ร้านเป็นจำนวนมาก
มีบางร้านรับนักศึกษาฝึกงานคราวละหลายๆคน บางแห่งเกินสิบคนขึ้นไป แออัดอยู่ในร้านเล็กๆ ร้านนั้นคงมีฝีมือ นักศึกษาจึงพากันไปสมัครฝึกงาน ณ สถานแห่งนั้น บางร้านขึ้นป้ายให้เห็นชัดเจนในร้านว่าร้านนี้มี นิสิต นศ.เภสัชฯ มาฝึกงานจาก มหาวิทยาลัยนั้นมหาวิทยาลัยนี้ปรากฏบนป้ายกว่าสิบมหาวิทยาลัย ติดเห็นชัดเจนในร้าน ดีเทลยาบอกว่ารู้สึกภาคภูมิใจแทนนับว่าร้านยานั้นๆมีความเสียสละอุตสาห์รับ นิสิตนักศึกษามาฝึกงาน
ได้แสดงความเห็นกับผู้แทนยาอย่างตรงไปตรงมา มีข้อข้อหนึ่งที่ผู้แทนยาฟังแล้วเปลี่ยนกรอบความคิดทันที เมื่อแสดงความคิดเห็นไปว่า
ร้านยาไหนที่เป็นแหล่งฝึกจะรับนิสิตนักศึกษามาฝึกงาน จะต้องแจ้งความประสงค์ไปยังศูนย์ประสานงานประจำแหล่งฝึกว่าต้องการกี่คนในช่วงเวลาใด ร้านยาหรือแหล่งฝึกนั้นจะได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินที่มากพอสมควรต่อรายหัวที่มาฝึกงานที่แจ้งความจำนงค์ไป แหล่งฝึกใดที่รับปริมาณเหมาะสมกับสถาพและสถานที่ก็คงไม่มีปัญหาเรื่องภาพพจน์ แต่มีบางร้านต้องการปริมาณเพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวก็ไม่อาจไปคัดค้านได้ ให้ใช้วิจารณาญาณกันเอาเองว่าเป็นเช่นใด
กรอบความคิดของผู้แทนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้รับข้อมูลใหม่ที่คาดไม่ถึง
เพราะคิดว่าการฝึกงานคงเหมือนวิชาชีพอื่นเช่นวิศวะ เมื่อไปฝึกงานที่ไหนก็จะได้รับทั้งเบี้ยเลี้ยงค่าน้ำและค่าอาหารจากแหล่งฝึกนั้นๆ มิน่าหลายร้านจึงพยายามรับ นศ.ฝึกงานเป็นจำนวนมากและขึ้นป้ายโชว์
ความจริงเป็นเช่นนี้นี่เอง