ทุกวันนี้ในสายตาของคนชนบทไม่สามารถแยก เภสัชกร ออกจากหมอตี๋ได้
ทำให้เรามีเกียรติศักดิ์ศรีพอๆกับหมอตี๋
ต่ำกว่าหมออนามัย หรือ พนักงานอนามัยเสียอีก
ผู้มีหน้าที่ในสภา อาจจะมองว่า นี่คือมุมที่มองจากเภสัชที่อยู่ร้านยา
แต่ผมขอบอกว่าไม่ใช่
ร้านยาเป็นปราการด่านแรกที่ ผู้บริโภคจะมองเห็นวิชาชีพเราว่าเป็นใครมีบทบาทอย่างไร
แต่เมื่อเขามองเข้ามา เค้าไม่ได้เห็นเภสัชกร เขาเห็นหมอตี๋ และเขาก็คิดว่า นี่แหละเภสัชหละ
มันไม่ได้กระทบต่อเภสัชกรชุมชนหรือเภสัชร้านยาเท่านั้น
แต่กระทบองค์รวมของวิชาชีพ
เมื่อใครๆก็จ่ายยาได้ แล้วในโรงพยาบาลล่ะ ในPCUล่ะ
ทำไมต้องมีเภสัชกร
พอไม่ได้ค่า พตส. ก็ไปเย้วๆเอา ทำไมหมอได้ เภสัชไม่ได้
ก็เพราะเค้าไม่เห็นค่าของเภสัชกรไง
ทำไมเค้าไม่เห็นค่าของเภสัชกร ย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่บรรทัดแรกอีกที
