PharmaCafe.com

ผมจะเขียนวันละนิดละหน่อยนะ นึกอันไหนได้ก่อนจะเขียนอันนั้น เพราะ พิมพ์ไม่ค่อยเก่ง

เผื่อว่าจะมีคนสนใจอ่าน เล่นๆ เป็นเรื่องบันเทิงเล็กๆน้อยๆ แต่ถ้ามีประโยชน์แก่ ผู้ใด ก็ขอยินดีด้วย

เพราะว่าตามความคิดผมแล้ว การศึกษาธรรมะให้เข้าใจเองนั้นง่ายมาก แต่การจะชี้แนะคนอื่นนั้น ต้องใช้ความสามารถที่สูงกว่า คนธรรมดาจะทำได้

ซึ่งคงไม่ใช่ผม แต่ผมก็พยายามจะสื่อสารบางอย่างออกไป

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมเชื่อว่า คนที่สนใจเรื่องพุทธศาสนา ที่เป็นเภสัชเยอะมาก

เพราะมีครั้งหนึ่ง ผมฉลองปิดยอดร้านขายยา ด้วยการไปนอนวัดแห่งหนึ่งทางภาคตะวันออก
ปรากฏว่า วัดที่ผม ไป มีแม่ชีที่เป็นเภสัชหลายคนอยู่ หมอ อีกอย่างน้อย2-3คน

ความจริงมันเริ่มจาก ตอนที่ผมอายุ25 จบมาใหม่ๆ

ช่วงนั้นเป็นอะไรที่สับสน กังวลเกี่ยวกับชีวิตตัวเอง หน้าที่การงาน การหาทรัพย์สิน การดิ้นรนหาทุกอย่างๆ ตามสภาพสังคม

ไม่ว่า เงิน เพศตรงกันข้าม การงาน

ผมเลยตั้งใจจะหยุดทุกอย่าง

เพื่อจะตอบตัวเองว่าถ้าผมไม่มีสิ่งเหล่านี้แล้วผมยังสามารถดำรงชีวิตอย่างมีความสุข และไม่ทุกข์ใจจากการต้องดิ้นรนได้หรือไม่

หลักๆคือผม ต้องการแก้ทุกข์ใจของตัวเองด้วยตัวเองได้ โดยไม่อาศัยคนอื่น หรือวัตถุต่างๆ

ผมเลยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ลาออกจากการรับราชการ

มาเปิดร้านขายยาหาเงิน ประทังชีวิต เพื่อจะได้เวลาทุ่มเทในการศึกษาพุทธศาสนามากขึ้น

มันเพิ่งเริ่มครับ............

เหตุที่ผม ต้องหันมาสนใจพุทธศาสนา ไม่ใช่ว่า เกิดจากการเลื่อมใส หรือ ว่าผมเป็นผู้มีบุญแต่ชาติปางก่อน

หรื อมีความรู้สึกว่าตัวเองเคยเป็นพระมาก่อนนะ แต่ช้าก่อน ตรงกันข้าม....

ผมกับมองไปอีกด้านผมศึกษาพุทธศาสนาด้วยความสงสัย

สงสัยว่า พระพุทธเจ้า สอนอะไร ทำไม สาวกของท่านถึง มีคนใส่อาหารดีๆ ให้กินทุกเช้า แสดงว่าชื่อเสียงที่ท่านทำไว้คงไม่ธรรมดา

ขอบอกไว้ก่อน แถวบ้านผม อาหารที่ดีสุด ผลไม้ต่างๆ กล้วย มะม่วง ที่ปลูกออกมาสวนใหม่จะคัดไว้เพื่อถวายพระ หรือ ตักบาตรเท่านั้น

รวมถึง แต่ละบ้านในหมู่บ้าน การเก็บเงินบวชลูกชาย ถือว่าเป็นเรื่องแต่ละครอบครัวให้ความสำคัญมาก รวมถึงบ้านผมด้วย


แต่ตรงกันข้ามผมไม่ค่อยได้ใส่ใจกับเรื่องแบบนี้มากนัก

บางครั้งผมคิดว่าผมเป็นคนไม่มีศาสนาด้วยซ้ำ

เพราะผมเป็นคนที่ไม่เชื่อในอะไรเลย

ตามมาอ่าน

เอาล่ะ มีลูกค้า 1คนล่ะ ผมขอบอกก่อนนะครับ เรื่องที่ผมจะเล่ามันอาจจะดูบ้าๆบอๆ

แต่ผมขอเอา หน้าหล่อๆของผมเป็นประกัน ว่ามันเป็นเรื่องจริงของผม ของมนุษย์คนหนึ่งบนโลกใบนี้

ซึ่งบางที ผมยัง งงๆเลยว่าทำไม ผมมาสนใจเรื่องแบบนี้ แต่ก็เอาเถอะ ไหน ก็หลงไปสนใจมาแล้ว 10ปีเอง ก็มาเล่าสู่กันฟังครับ

ก่อนที่จะฟังเรื่องเล่าของผม ผมขอตั้งคำถามไว้นะ

1เคยไหมเวลาที่เราไม่สบายใจ เราจะรู้สึกว่าเราคิดมากเหลือเกิน และช่วงเวลาที่เราไม่สบายใจเราจะมีความรู้สึกว่าเราไม่มีใครด้วยนะ

และเป็นช่วงเวลาที่เราอยู่การคิดวนไปวนมา อย่างดีถ้า เราได้ คุยกับคนอื่น เขาก็จะบอกกับเราว่า

อย่าคิดมาก

อย่าคิดมาก

อย่าคิดมาก

ปูเสื่อ รอฟังครับ

เริ่มโง่ตอนที่1

พอผมลาออกจากงาน ผมก็มาเปิดร้านขายยา ขายแบบว่าพอไม่ให้เขาว่าได้ว่า ไม่ทำงานทำการ

ไม่ได้สนใจเรื่องยอดขาย หรือ กำไร ขายๆไปวันๆ ระหว่างวันผมก็เล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ไปพลางๆ

พอตกเย็น ผมจะรีบกลับบ้าน................

คุณเหมือนผมไหม ถ้าพูดถึงศาสนาพุทธ เราต้องนึกถึง การนั่งสมาธิ เดิน จงกรม

ผมก็เช่นกัน ทุกวัน ผมจะต้องรีบกลับบ้าน พอมืดๆหน่อยก็เดินจงกรม หน้าบ้าน ต้องมืดๆนะ กลัวคนเห็นเดี๋ยวเขาหาว่าบ้า

พอดีที่บ้าน ลานหน้าบ้าน เป็นทางยาว คล้ายลานวัด ทุกวัน ผมเดินจงกรมจนกว่าจะเดินไม่ไหว บางทีผมล้มทั้งยืน เสร็จแล้ว ขึ้นไปนั่งสมาธิต่อบนบ้าน

ยังๆไม่พอ ผมจะไม่นอนทันที เวลาจะนอน ผม จะเอามือมาหนุนหัว และไข้วเท้าซ้ายมาทับเท้าขวา

เพื่อให้รู้สึกตัวตลอดเวลา ทำแบบนี้จนให้หลับไปเอง

ตอนกลางวันอยู่ร้าน ผมอ่านหนังสือ

ผมสั่งหนังสือพุทธทาสจากไชยามาเกือบ2-3พันบาท เล่มหนาๆใหญ่ๆ


อ่านหมดทุกเล่ม

แล้วก็มีเรื่องขำขำ ตอนแรกผมไม่รู่ว่าพระที่ชื่อพุทธทาส ตายไปแล้ว ผมไปถามเขาว่าพระองค์นี้อยู่ที่ไหน

แต่อ่านแล้วก็ไม่ได้อะไรบ้างเพราะไม่เข้าใจที่เขาพูดถึง

ออ ลืมบอกไป อยากบอกว่า ช่วงนั้น ผมบังคับตัวเอง ไม่กินมื้อเย็นด้วยนะ กินให้น้อยที่สุด


เรียกได้ว่าศีลข้อไหนของพระที่ผมพอทำได้ในสภาพที่คนธรรมดาทำได้ ผมจะบังคับตัวเองด้วย

ไม่สำเร็จความใคร่

กินให้น้อย

นอนให้นอน บางคืน ผมพยายามไม่นอนด้วย


ไม่นอนบนของนุ่ม นอนบนเสื่อ


บางทีผมก็แบกเป้ ไปในบ้านร้าง ใกล้นั้นมีคนตายในบ้านนั้น

เรียกได้ว่า แทบจะกางตำราพระพุทธเจ้าเลย

เพราะในตำราจะบอกว่า ให้เธอ ไปอยู่ แถว บ้านร้าง แถว โคนต้นไม้ ตอนพระบวชใหม่

ก็ว่ากันไปนะ

ช่วงนี้ผมมีเป้าหมายอีกอย่างคือ นิพพาน


ช่วงนี้เงิน ทองที่หามาได้ ผมแทบไม่ได้ใช้ ไม่สนใจ บางที ก็แจกไป เพราะผมไม่ได้สนใจเลย


สนแต่นิพพาน อยู่ในใจผมตลอด ทุกลมหายใจ

ทั้งวันทั้งคืน

อืม แต่ผมจะมีนิสัยอยู่อย่างหนึ่ง ช่วงนั้น ขณะปฏิบัติระดับเข้มข้นนะ

ผมจะขี้สงสารคนมาก มองไปทางไหนก็สงสาร คนที่ต้องดิ้นรน ทำมาหากิน

สงารแบบเป็นเอามาก บางทีนอนร้องไห้ เป็นอันว่า ผมเบื่อโลกมาก

ต้องการมุ่งตามหา นิพพาน เท่านั้น เรื่องเงิน เรื่อง ผู้หญิง ลืมไปได้เลย

ออ แล้วมีอีกอย่างช่วงนี้ ทุกครั้งที่ผมถ่ายหนัก ผมจะเอามือ มาขยี้อุจาระตัวเอง แล้วมองดู

ทำแบบนี้ทุกวัน แล้วพิจารณาว่าเป้นของสกปรก บอกตรงๆนะ

ขนาดอุจจาระของตัวผมเองตอนแรกๆ ผมอ้วกจะแตก

มาสนับสนุน ให้กำลังใจ พึงมีสตินะคะ
ยึดทางสายกลางเป็นทางปฏิบัติที่ไม่สุดโต่งไปในทางอุดมการณ์ใดอุดมการณ์หนึ่งเกินไป
ใช้ปัญญาในการแก้ปัญหาชีวิตคะ

คุณจะเห็นว่า เป้าหมายผมเริ่มเปลี่ยน จาก ตอนแรก ผม สนใจ แค่แก้ ทุกข์ ตอนนี้เริ่ม เปลี่ยนเป็น ต้องการนิพพาน

ช่วงเวลาตั้งแต่เริ่มต้น จนถึง การเปลียนเป้าหมายใช้เวลา 5ปี ซึ่งดูเหมือนนาน แต่ๆจริงๆแล้วไม่นานเลยสำหรับผม

ช่วงนี้ หมายถึง ช่วงขณะนั้นนะ ผมตัดสินใจจะบวชแต่ช้าก่อน

ระยะเวลา5ปี แรก ผมได้อะไรมาบ้างเดี๋ยวจะมาเล่าต่อ

PHARMA_GIRL เขียน:มาสนับสนุน ให้กำลังใจ พึงมีสตินะคะ
ยึดทางสายกลางเป็นทางปฏิบัติที่ไม่สุดโต่งไปในทางอุดมการณ์ใดอุดมการณ์หนึ่งเกินไป
ใช้ปัญญาในการแก้ปัญหาชีวิตคะ

เห็นด้วยอย่างยิ่ง...

เป็นกำลังใจครับ ผมมันพวกบาปหนัก กิเลสตัณหาเพียบ ความอยากยังมีเปี่ยมล้น มารอรับฟังประสบการณ์สู่นิพพานด้วยคนครับ...