เรื่องสภากำหนดให้ต่อไปมีแต่หลักสูตร 6 ปี

[coolturtle]

เห็นด้วย....แต่ทำอย่างไรจะให้สภาฯเห็น....นี่คือปัญหาใหญ่

[wannee]

เห็นด้วย....แต่ทำอย่างไรจะให้สภาฯเห็น....นี่คือปัญหาใหญ่

ใช่ค่ะ เป็นปัญหาที่ใหญ่มากๆ
คำว่า เห็น ก็ต้องมีความหมายที่ลึกซึ้งมากกว่าสักแต่ว่าเห็นนะคะ  สัญญาณทั้งเสียงและภาพต่างๆที่ถูกส่งเข้าสมองต้องได้รับการแปลสัญญาณอย่างถูกต้อง และได้รับการไตร่ตรองด้วย

วันนี้มีการคุยกันถึงคำถามที่เกิดขึ้นจากหลายๆคนว่า
ในเมื่อสภาฯออกข้อบังคับนี้แล้ว ก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว ทั้งที่ในใจเค้าก็ไม่ได้เห็นด้วย

ก็เลย อ๋อ..ว่า เออนะ..ตรงนี้แหละที่ท้าทาย เมื่อเกิดความแตกต่างทางความคิดขึ้น เราจะทำอย่างไร
และเมื่อเกิดการใช้อำนาจตามกฎหมายที่มีอยู่ ในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่ไม่มีการรับฟังความคิดเห็น เราจะทำอย่างไร

มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยพูดไว้ว่า...
ข้อบังคับออกได้ ก็แก้ได้ คนที่แก้ ก็คือ คนที่ออก....

เรื่องการแก้ไขนี้ ไม่ใช่ไปแก้กฎหมายให้คนที่ฆ่าคนตายไม่มีความผิด ซึ่งอย่างไรก็คงไม่มีใครยอมแก้

แต่การแก้ไขข้อบังคับนี้ เป็นการแก้ไข เพื่อทำให้มันดีขึ้น เหมาะสมขึ้น แล้วทำไมจะแก้ไม่ได้ ยกเว้นแต่จะไม่ยอมเพราะเหตุผลอื่นๆที่ไม่สามารถบอกกันตรงๆได้

การยอมที่จะปรับเปลี่ยนเพื่อสิ่งที่ดีขึ้นไม่ใช่เรื่องเสียหน้าหรือเสียหาย แต่จะเป็นเรื่องที่น่าชื่นชมด้วยซ้ำไป

[PRACHASAN]

การดำเนินงานในครั้งนี้เป็นบทเรียนที่น่านำมาเป็นกรณีศึกษาเป็นอย่างยิ่งในเรื่องของ การคิดที่ไม่เป็น System ขาดกระบวนการคิดเชิงระบบ (Syetm Thinking) วันนี้ผมมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับกรรมการบางท่าน ...  ทราบว่าเวทีของสภามีจุดที่ต้อง กลับด้านคิดอีกหลายๆ เรื่อง... ดำเนินการต่อไปครับ... นำเสนอความคิดเห็นต่อไป ... ผมกำลังนำเอากรอบโครงสร้างของสภามาวิเคราะห์เพื่อจะนำเสนอสมุดปกเขียวสักเล่มหนึ่ง ... เพราะใกล้จะหมดอารมณ์ร่วมแล้ว.... ผมเข้าใจว่า จะพากันเข้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงนานแล้ว แต่กลับยังใช้วิธีการจัดการแบบ Pradigm เดิมๆ กันอยู่ ... มั่นต้องมองสิ "คนรุ่นหน้าอยู่ที่ ควบคู่คู่ไปกับึคนรุ่นนี้อยู่ได้"  บ้านเมืองเขาทำเรื่อง System Development เพื่อจะได้ก้าวสู่ Sustainable แต่ผู้นำของเรากลับมอง Sectoral แยกส่วน... ผมจะไม่อนุญาตให้ทำแบบนี้ต่อแล้ว... ในฐานะของสมาชิกที่มีสิทธิเสนอความคิดเห็นคนหนึ่ง...


เชื่อมั่น
เภสัชกร ประชาสรรค์ แสนภักดี

[wannee]

... ผมกำลังนำเอากรอบโครงสร้างของสภามาวิเคราะห์เพื่อจะนำเสนอสมุดปกเขียวสักเล่มหนึ่ง ...

รออ่านค่ะ 

วันที่ 25 เมษายน เชิญเข้าร่วมการพูดคุยที่สมาคมจัดนะคะ เป็นที่แน่นอนแล้วว่าจัดแน่ๆ

[Wiz@rd.]

สภาเห็นอยู่แล้ว เชื่อสิ... แต่เห็นแล้ว... เงียบ... มากกว่า...

[PRACHASAN]

Unknown Hot Unknown Cool อิอิ 55555555

[Mooma]

ควรทำเป็นสมุดปกแดงมากกว่านะครับ
หรือสลักบนหนังสุนัข ก็คงเหมาะสม

[med_pharm]

ผู้นำของเรากลับมอง Sectoral แยกส่วน...

เป็นความจริงที่วิเคราะห์ได้  เพราะ concept ของ อ.ภาวิช  คือการนำ pharmaceutical care มานำวิชาชีพ  ซึ่งอ้างอิงได้หากใครเข้าร่วมการประชุมสมัชชาเภสัชกรรมครั้งที่ 18 ธันวาคม ปี 2537 หรือ 38 นี่แหละครับ

สิ่งที่น่าแปลกคือ คำที่เขียนแล้วสั้นกว่าคืบ  กลับสั่นสะเทือนวงการวิชาชีพ  ทั้งแง่ดีและแง่ลบ

ขึ้นกับคนที่มอง และเข้าใจคำว่า pharmaceutical care นะครับ

ถ้าใครดูจากนิยาม  ที่ อ.ภญ.เฉลิมศรี ภุมมางกูร  ที่ได้ให้คำนิยามไว้ ในโอสถกรรมศาสตร์  ไว้ว่า pharmaceutical care หมายถึง " ความรับผิดชอบของเภสัชกรโดยตรงที่มีต่อการใช้ยาของผู้ป่วย  เพื่อให้ได้ผลการรักษาที่ถูกต้องตามต้องการ  และเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วย"  ก็เป็นนิยามที่มองแบบแยกส่วน  เพราะมุ่งเน้นเฉพาะเรื่องการใช้ยา (ไม่รวมสิ่งที่ไม่ใช่ยา)  และมุ่งเน้นเฉพาะผู้ป่วย  แต่ลืมสุขภาพและคุณภาพชีวิตของผู้ที่ยังไม่ป่วย  แต่เป็นผู้ใช้ยา  โดยลืมเรื่องของการป้องกันปัญหาที่เกิดจากยา และการส่งเสริมสุขภาพที่เกี่ยวข้องกับการใช้ยา

ประมาณปี 2537 - 2538 ถ้าจำไม่ผิด  ช่วงนั้นมีการถกเถียงเกี่ยวกับนิยามของคำนี้  เนื่องจากกระแส clinical pharmacy fever ซึ่งทำให้เกิดกระแสความขัดแย้งในหมู่เภสัชกรที่ทำงานพื้นฐานและงานคลินิก  จนทำให้เกิดคำใหม่คือ pharmaceutical care มาแทน  จึงมีผู้ที่เสนอว่า  pharmaceutical care ควรแบ่งงานเป็นงานหลัก 2 ส่วน คือ

1. pharmaceutical care  for individual patients
2. pharmaceutical care for community

เวลาที่ผ่านไปประมาณ 12-13 ปี  ผมพบว่าความเข้าใจของเภสัชกรหลายท่าน  ยังเข้าใจแต่ว่า pharmaceutical care คือ patient care ซึ่งน่ากังวล  เพราะนั่นหมายถึงการกำหนดวิชาชีพเภสัชกรรมที่มุ่งเน้นที่จะหากินอยู่กับความทุกข์ทรมานของผู้ป่วย  เพราะขาดความคิดด้านชุมชน  สังคม  ที่จะป้องกันไม่ให้เกิดปัญหา  มากกว่าแก้ปัญหาที่ปลายน้ำ

ผมเข้าใจว่าความคิดเภสัชกรหลายท่านกำลังย้อนยุคไปสู่แนวความคิดสาธารณสุขแบบล้าหลัง  ที่ไม่มองเห็นความสำคัญของการป้องกันและส่งเสริมสุขภาพ  แต่มุ่งเน้นแต่การดูแลผู้ป่วยเฉพาะรายอย่างภาคภูมิใจ (โดยรอแต่หา case ที่ complicate แล้วภาคภูมิใจกับฝีมือและความสามารถของตน)

และที่ผมไม่เข้าใจคือ  อเมริกาเคยทุกข์ทรมาน  กับความล้มเหลวด้านระบบสุขภาพ  เพราะเน้นแต่การรักษา  การใช้ยาที่มากเกินไป  แต่ผู้นำด้านวิชาชีพเภสัชกรรมกลับนิยมความเป็นอเมริกา  โดยพัฒนาความเป็นอารยะแบบอเมริกาเป็นหลัก

หากลองถามว่าหลักสูตร 6 ปี ที่เภสัชกรร่ำเรียนอยู่นั้น  มาจากไหน  อาจารย์หลายท่าน  ก็จะตอบว่า  "เราคัดลอกมาจากอเมริกา"  และเราสามารถหาอ่านได้ด้วยว่า clinical pharmacy ซึ่งเป็นการเน้นให้ว่าที่เภสัชกรร่ำเรียนอยู่นั้น  ล้วนลอกและเอาแนวความคิดมาจากอเมริกาทั้งสิ้น

แปลกดีนะครับ  ผมฟัง อ.ภาวิช  (ที่รักของผม)  พูดเมื่อครั้งเป็นนายกสภาฯ สมัยแรก  และสมัยปัจจุบัน  ปัญหาที่ อ.ภาวิชเล่าทุกครั้งไม่เคยเปลี่ยนว่า ความตกต่ำของวิชาชีพเภสัชกรรมนั้นเริ่มจากอเมริกาเป็นหลัก  (แต่เป็นปัญหาที่ไม่เคยพูดถึงว่า  ประเทศไทยเป็นอย่างไร  เหมือนอย่างที่  อาจารย์บางท่าน  เคยบอกว่า  เป็นวิธีการที่ไม่ดูกำพืดตัวเอง)

นั่นจึงเป็นคำตอบว่า  "ทำไม"  วันนี้การศึกษาเภสัชศาสตร์  จึงเกิดความสับสน

ผมเข้าใจในความอยากพัฒนาวิชาชีพของ อ.ภาวิช

แต่เราต้องพัฒนาจากความจริง   ไม่ใช่ความคิดที่ลอกแบบ  มาเป็นหลัก

คิดให้รอบด้านจะดีกว่าไหมครับ  เหมือนที่เภสัชกรประชาสรรค์บอกไว้

และต้องพัฒนาแบบองค์รวมครับ (แต่แยกกันทำงานตามหน้าที่)

[Jphar]

... ผมกำลังนำเอากรอบโครงสร้างของสภามาวิเคราะห์เพื่อจะนำเสนอสมุดปกเขียวสักเล่มหนึ่ง ...

รออ่านค่ะ 

วันที่ 25 เมษายน เชิญเข้าร่วมการพูดคุยที่สมาคมจัดนะคะ เป็นที่แน่นอนแล้วว่าจัดแน่ๆ

แล้วมาต่อที่ชลบุรี  25 พฤษภา เสวนาวิชาชีพเภสัชกรรมว่าด้วยหลักสูตรเจ้าปัญหาและวิธีการดูแลป้ายที่เภสัชแขวนไว้ในร้านแทนตัวกันนะจ๊ะ

[PRACHASAN]

สถานการณ์และเหตุการณ์ที่เกิดขึ่นกำลังจะช่วย Socialization ให้วิชาชีพเภสัชกรรมเกิดการเปลี่ยนแปลงไปสู่วิชาชีพเพื่อสังคม ผู้เกี่ยวข้องจากภาคีหุ้นส่วนต่างๆ ในวิชาชีพกำลังขยับอย่างเห็นได้ชัด เหลือเพียงการจัดกระบวนการอย่างเป็นระบบ จะช่วยให้เราเกิดความเป็นปึกแผ่นในวันข้างหน้าได้ ทุกคนต้องช่วยกันใหม่ ให้มากขึ้น โดยเฉพาะการช่วยเหลือทางความคิดที่ผู้นำของวิชาชีพบางท่านอาจจะพร่องไปในบางมุมมอง เราคงต้องช่วยกัน มุมที่ไม่ได้มอง เราต้องสะท้อนกันออกมาให้มากๆ เพื่อการนำพาอนาคตที่สดใสของสังคมไทย ที่จะมีเภสัชกรคุณภาพเพื่อสังคมในวันข้างหน้า... หากนายกไม่อยากตอบคำถามอื่นๆ หากให้ผมเหลือสักหนึ่งคำถาม ผมจะถามแบบเดียวกับการถามเรื่องการแก้รัฐธรมนูญ... ตกลงการเพิ่มเวลาเรียนเป็น 6 ปี นายกสภาเภสัชกรรมต้องตอบกระทู้ ผม "ประชาชนได้อะไร" เภสัชกร 6 ปี จะทำอะไรให้กับสังคมและประเทศชาติ " ผมไม่ได้ถามกวนๆ นะ ผมถามแบบที่ต้องตอบจริงๆ ...

เชื่อมั่น

เภสัชกรประชาสรรค์ แสนภักดี

[PRACHASAN]

เวลาจะคิดอะไรมันจะต้องคิดบนฐานของความสัมพันธ์ของวิชาชีพที่มีต่อคนอื่น นั่นหมายความว่า หากเราเชื่อว่า การทำงานเป็นทีมร่วมกันคนอื่น คือคำตอบของการทำงานรับใช้ประชาชน แสดงว่า เราจะต้องเป็นส่วนไปเติมเต็มหรือ ช่วยหนุนเสริมทีมสหสาขา นั่นหมายความว่า เราไม่ต้องไปทุ่มสุดตัวที่จะ Expert ไปทุกอย่างด้วยการเพิ่มเวลา เราเอาเวลาที่มีอยู่เรียนรู้การทำงานร่วยมกับมนุษย์ เปลี่ยนหลักสูตร 5 ปี ในแบบ Robot Pharmacist กลับมาเป็น Human Pharmacist มันก็เพียงพอแล้ว ... ผมฝากลองทบทวนกันดู วันที่ 25 เมษายน ตอนบ่ายผมมีงาน ฝึกอบรมแถวๆ กรุงเทพพอดี เช้า ไม่ผิดพลาดจะเข้าไปร่วมแลกเปลี่ยนมุมมองในการประชุมด้วย... จะได้เตรียมบทวิเคราะห์เชิงยุทธศาสตร์ของการหาทางออกไปฝากที่ประชุมด้วย... ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ Perfect ขนาดในหนัง ID 4 ยังได้ยินคำพูด nobody is perfect เช่นกัน หลาย Policy ก็คล้ายกัน No Policy is Perfect มันต้องการเรียนรู้ อย่างเป็นระบบ เพื่อเข้าใจการเปลี่ยนแปลง

ข้อเสนอเชิงปฏิบัติ
1. เอาเวทีมาผมจะจัดให้ทำ Future Search Conference (FCS) ร่วมกันของทุกภาคส่วนในวิชาชีพ
2. จัดกระบวนการวิเคราะห์สถานการณ์ (Current status) ของวิชาชีพ เพื่อจะได้ทำ Scenario Planning ได้ ผมจะจัดกระบวนการให้
3. เปิดเวทีสมัชชาวิชาชีพเพื่อลงประชามติ เพื่อสร้างการยอมรับและหาข้อสรุปร่วมในแบบถกแถลง (สุนทรียสานเสวนา)

ผมต้องขอโทษด้วยที่นำภาษาแปลกๆ พวกนี้มาเขียนที่นี่

เชื่อมั่น
เภสัชกร ประชาสรรค์ แสนภักดี

[PRACHASAN]

แบบสำรวจความเห็น เรื่อง
ข้อบังคับสภาเภสัชกรรมฯ ๒๕๕๑ ที่เกี่ยวข้องกับระยะเวลาการศึกษาหลักสูตรเภสัชศาสตรบัณฑิต

เรียน เภสัชกรทุกท่าน
เนื่องจากเมื่อเร็วๆนี้ สภาเภสัชกรรมได้มีมติให้ออกข้อบังคับว่าด้วยการรับรองปริญญาฯ  ซึ่งกำหนดว่า ตั้งแต่ปีการศึกษา 2557 สภาฯ จะรับรองเฉพาะปริญญาที่มีมาตรฐานตามเกณฑ์ของหลักสูตร 6 ปีเท่านั้น

ผลของข้อบังคับฯนี้ทำให้เกิดข้อถกเถียงอย่างมาก เพื่อรวบรวมความเห็นของเพื่อนร่วมวิชาชีพในประเด็นนี้  และเป็นโอกาสให้มีการหาข้อสรุปที่เป็นประโยชน์ต่อวิชาชีพและประเทศชาติให้มากที่สุด  ใคร่ขอความกรุณาท่านร่วมแสดงความเห็นโดยอิสระ คณะทำงานฯจะเก็บรักษาข้อมูลของท่านเป็นความลับ โดยจะทำการ สรุป และนำเสนอความเห็นทั้งหมดในภาพรวมต่อที่ประชุมใหญ่สามัญประจำปีของเภสัชกรรมสมาคมฯในวันที่ 25

[wannee]

... ผมฝากลองทบทวนกันดู วันที่ 25 เมษายน ตอนบ่ายผมมีงาน ฝึกอบรมแถวๆ กรุงเทพพอดี เช้า ไม่ผิดพลาดจะเข้าไปร่วมแลกเปลี่ยนมุมมองในการประชุมด้วย... จะได้เตรียมบทวิเคราะห์เชิงยุทธศาสตร์ของการหาทางออกไปฝากที่ประชุมด้วย...

ไม่ค่อยแน่ใจว่าติดงานเช้า หรือบ่าย

แต่โปรแกรมในงานประชุมของสมาคมสำหรับหัวข้อนี้จะเป็นบ่ายน่ะค่ะ

ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยประชาสัมพันธ์ เรื่องแบบสำรวจ ตอนนี้ได้รับกลับมาพอสมควร จะรีบวิเคราะห์เท่าที่ได้ก่อน เพื่อนำไปคุยในวันที่ 25

อยากได้ยินเสียงของเราชาวเภสัชกรกันเยอะๆ คิดอย่างไร ก็แลกเปลี่ยนกันมาได้
การสำรวจครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นว่า คำถามปลายเปิดที่ทำไว้ มีคนเขียนตอบมาไม่น้อยเลย ยังคิดแซวตัวเองเล่นๆว่า จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวของเราไหมนะที่จะมีประสบการณ์เห็นคนตอบคำถามปลายเปิดกลับมามากๆ

ตอนนี้กำลังพยายามหาวิธีการสรุปให้ได้สาระมากที่สุดอยู่

[PRACHASAN]

ส่งมาให้ผม Mapping ด้วยก็ได้นะครับ ช่วยกันหลายๆ แรงจะได้เป็นบทเรียนที่คุ้มค่า นี่คือการสร้างชุมชนแห่งการเรียนรู้ โดยมี Domain คือ ปัญหาของวิชาชีพ อันเกิดการองค์กรนำ เป็นผู้เปิดประเด็น... ความท้าทายก็คือทำอย่างไรให้เกิดการ Harmonize และ Synchronize เปิดขึ้นในวิชาชีพ.. เพื่อร่วมใจกัน ยึดมั่นคุณธรรม เภสัชกรรมเพื่อปวงชน... หากเป้นการประถชุมบ่ายสงสัยผมไปไม่ได้แล้ว ยังไงส่งใจไปช่วยอีกแรง ฝากบอกที่ประชุมด้วย มีน้องเภสัชกร ที่อีสานคนหนึ่ง สนใจและติดตามเรื่องนี้อย่างต่อเนื่องและก็พร้อมจะเข้าไปแก้ไข Policy ฉบับดังกล่าวของสภาด้วย...

[wannee]

ผู้นำของเรากลับมอง Sectoral แยกส่วน...

ประมาณปี 2537 - 2538 ถ้าจำไม่ผิด  ช่วงนั้นมีการถกเถียงเกี่ยวกับนิยามของคำนี้  เนื่องจากกระแส clinical pharmacy fever ซึ่งทำให้เกิดกระแสความขัดแย้งในหมู่เภสัชกรที่ทำงานพื้นฐานและงานคลินิก  จนทำให้เกิดคำใหม่คือ pharmaceutical care มาแทน  จึงมีผู้ที่เสนอว่า  pharmaceutical care ควรแบ่งงานเป็นงานหลัก 2 ส่วน คือ

1. pharmaceutical care  for individual patients
2. pharmaceutical care for community

เวลาที่ผ่านไปประมาณ 12-13 ปี  ผมพบว่าความเข้าใจของเภสัชกรหลายท่าน  ยังเข้าใจแต่ว่า pharmaceutical care คือ patient care ซึ่งน่ากังวล  เพราะนั่นหมายถึงการกำหนดวิชาชีพเภสัชกรรมที่มุ่งเน้นที่จะหากินอยู่กับความทุกข์ทรมานของผู้ป่วย  เพราะขาดความคิดด้านชุมชน  สังคม  ที่จะป้องกันไม่ให้เกิดปัญหา  มากกว่าแก้ปัญหาที่ปลายน้ำ

ผมเข้าใจว่าความคิดเภสัชกรหลายท่านกำลังย้อนยุคไปสู่แนวความคิดสาธารณสุขแบบล้าหลัง  ที่ไม่มองเห็นความสำคัญของการป้องกันและส่งเสริมสุขภาพ  แต่มุ่งเน้นแต่การดูแลผู้ป่วยเฉพาะรายอย่างภาคภูมิใจ (โดยรอแต่หา case ที่ complicate แล้วภาคภูมิใจกับฝีมือและความสามารถของตน)

ชอบตรงนี้มากๆค่ะ ขอเอามาเน้นอีกที

ดูเหมือนกับผู้เขียนจะมีข้อมูลในอดีตมากพอสมควร พอจะเล่าสู่กันฟัง(อ่าน)บ้างได้หรือเปล่า
เป็นการเปิดหูเปิดตาตัวเองให้มากขึ้นด้วย

ขอบคุณล่วงหน้าค่า