ปัญหาแขวนป้ายจะหมดไปจากสังคมไทยและได้ผลชัวว์ๆคือ
เพิ่มเงินไม่ทำเวชของเภสัชกรจาก 5,000 เป็น 10,000
อาจจะแก้ไม่ได้ครับ
เพราะเภสัชที่รับ 5000 อยู่คือคนที่ไม่ได้แขวนป้ายการเพิ่มเงินตรงนี้ให้กับคนกลุ่มนี้จึงไม่มีผล แต่ถ้าได้ก็ดีนะ (555) การเพิ่มเงินเพื่อหวังให้คนที่แขวนลดการแขวนแต่กลับมารับ 5000 (10000) ผมว่าก็ยังแก้ไม่ได้อยู่ดี
เพราะการแขวนป้ายก็จะเพิ่มเงินขึ้นอีกแทน และการแข่งขันด้านร้านยาก็จะรุนแรงขึ้นอีก เพราะต้นทุนเพิ่มขึ้นจากป้ายเภสัชอีก มีบ้างที่ร้านยาบางที่อาจจะปิดไปเพราะรับค่าเภสัชไม่ไหว แต่ผมว่าน้อย
แล้วส่วนนึงจากเภสัชที่แขวน ไม่ได้มาจากแค่ราชการอย่างเดียว มาจากมหาวิทยาลัย หน่วยงานเอกชน บริษัทยา ฯลฯ
สิ่งที่ต้องการตอนนี้คือ ศักดิ์ศรีของเภสัชกร ครับ
เภสัชกรเดี๋ยวนี้ไร้ศักดิ์ศรีมากขึ้น ยอมทำตามคำสั่งที่ไร้ศักดิ์ศรี (เช่นการตัดยาอย่างน่าเกลียด การแอบขายยาต้องห้าม การขายอาหารเสริม,เวชสำอางที่ไร้สรรพคุณแต่ใช้วิชาชีพทำให้มันมีสรรพคุณน่าเชื่อถือ)
ส่วนนึงผมก็อยากโทษสภาครับ สิ่งที่ผมว่าสภาน่าจะทำได้คือการเสนอการแก้ปัญหาทางกฏหมายครับ
แต่เหนือกว่านี้นผมโทษคนที่เป็นเภสัชกรครับ
กฏหมายที่ผมอยากจะให้สภาเสนอหรือร่วมล่ารายชื่อประชาชนเพื่อเสนอ(อยากให้ทำในนามสภา ครับ เพราะดูน่าเชื่อถือ แสดงพลังกันหน่อย ให้ลูกค้าที่ร้านยาลงชื่อกันด้วย) คือ
เพิ่มโทษการแขวนป้ายและการขายยาโดยไม่ได้รับอนุญาตให้รุนแรงขึ้น เอาผิดทั้งเภสัชกร,ผู้ขายยาโดยไม่ได้รับอนุญาตและรวมถึงเจ้าของร้านด้วย
ให้ผู้ประกอบวิชาชีพมีหน้าที่ในการระบุชื่อยาแก่คนไข้ และให้ระบุสถานบริการ,ชื่อ,เลขที่ใบอนุญาตบนฉลาก/ซองยา ถ้าจะให้ดีเซ็นต์ชื่อด้วย จะได้มีผลทางกฏหมาย
ให้มีการติดรูปผู้ประกอบวิชาชีพให้เด่นชัด ขนาดใหญ่ พร้อมระบุชื่อ และ รณรงค์ให้ประชาชน รับยาจากผู้ประกอบวิชาชีพเท่านั้น
อยากให้มีทีมงานอิสระที่มีหน้าที่ตรวจร้านยามีอำนาจในการตรวจสอบโดยไม่ต้องเป็นต้องเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ เช่น อ.ย. หรือ สสจ. เหมือน เจ้าของลิขสิทธิ์ software หรือเพลง
ที่มอบอำนาจให้ผู้อื่นในการตรวจตรา จับกุม ดำเนินคดี จะได้ไม่ต้องเป็นที่เกรงใจกันและกัน คนนั้นรุ่นพี่คนนี้รุ่นน้อง คนนั้นเพื่อนที่ทำงาน ฯลฯ
