ห้องนี้นั้นยังสุขสันต์ในวันเดือด
ประชาชนบนถนนเขาถูกเชือด
น้ำตาเลือดนองราดหน้ารัฐสภา
เสียงปืนยังดังแว่วแสบแก้วหู
น้ำตาพรูด้วยแก๊สพิษจิตผวา
เพียงแถลงนโยบายในสภา
จึงต้องมาเข่นฆ่าประชาชน
เสียงปืนลั่นแต่เช้าเหมือนเจ้าเข้า
เสียงเร่งเร้าให้ยิงมันลั่นสับสน
ใบไม้ร่วงควงหล่นทีละคน
บนถนนกองทับนับไม่ทัน
บ้างแขนขาดขาขาดอนาถเหลือ
บ้างเป็นเหยื่อเสียชีวิตถูกปิดสั้น
เช้าถึงค่ำระห่ำระเบิดเกิดแก๊สควัน
เหมือนโลกันต์ทาบทาแผ่นฟ้าไทย
รัฐบาลป่าเถื่อนมือเปื้อนเลือด
อ้างการเชือดว่าชอบธรรมจำกันไว้
ชาวประชาผู้กล้าไม่ล้าไกล
ทรราชต้องออกไปไล่พวกมัน
จึงมาถามว่าอยู่ดีสบายหรือ
ฝากเอา "มือตบ" มาให้ อย่าเหหัน
อยากฟังเสียงว่าเห็นเป็นอย่างไรกัน
รีบตอบพลันใช่มารุกปลุกระดม
