อาจอธิบายให้ผู้ป่วยหรือลูกค้า ฟังว่าเภสัชกรมีอำนาจและความสามารถ
ในแง่ของ... การวินิจฉัยโรคเบื้องต้น และจ่ายยารักษาโรคได้
โดยอาศัย
วิธีการซักประวัติ การดูด้วยตาเปล่า (เช่นอาการของโรค ผิวหนังหลายชนิด)
แต่มิได้เป็นการ ตรวจร่างกายแบบเวชกรรม เช่น ส่องกล้อง ตรวจภายใน เย็บแผล ทำแผล ให้น้ำเกลือ ฉีดยาฯลฯ
ก็ถือว่าไม่ได้เป็นการก้าวก่าย การประกอบวิชาชีพเวชกรรมของแพทย์ หรือการพยาบาลของพยาบาล
หรือ
การใช้เครื่องมือบางชนิดเช่น เครื่องตรวจน้ำตาลในเลือด เครื่องตรวจไขมันในเลือด ปรอทวัดไข้ ฯลฯ
ซึ่งจริงๆแล้วถือเป็นเครื่องมือที่ผู้ป่วยใช้เองได้ที่บ้าน แต่เครื่องมือราคาสูง
เลย..บางครั้งอาจถือว่าเป็นการเช่าเครื่องของเราคือ ซื้อแผ่นตรวจ 30-50 บาท แล้วตรวจกับเครื่องของที่ร้าน (เรียกโดยนัยว่า..เช่า
แต่เรายินดีบริการการใช้เครื่องให้)
ก็น่าจะไม่ถือว่าเข้าขั้นก้าวก่ายวิชาชีพ แพทย์ พยาบาล... ซึ่งก็อาจเรียกว่าเป็น การคัดกรอง นั่นเอง
และเราสามารถแยกห้องเป็น
ห้องให้คำปรึกษา ได้ในร้าน (Counselling room) สำหรับปรึกษาเรื่องยา
หรือโรคบางชนิด ที่ต้องการความเป็นส่วนตัว (ไม่อยากให้ลูกค้าอื่นได้ยิน)
โดยเขียนป้ายแยกชัดเจน(ว่าไม่ใช่ห้องตรวจโรคของแพทย์ หรือ ห้องพยาบาล ของสถานพยาบาล)
วิธีนี้ อาจช่วยให้ผู้ป่วยหรือลูกค้าน่าจะเข้าใจได้มากขึ้น ว่าเภสัชกรคืออะไร มีขอบเขตหน้าที่อย่างไร(ไม่ใช่แค่คนยืนขายยาหรือหยิบยาใน
ห้องยาตามที่ชาวบ้านเข้าใจมาก่อนหน้านี้ ) มั้ง....ครับ
หรืออาจอธิบายเสริม ไปว่าเภสัชกรก็คือ หมอเฉพาะทางแขนงหนึ่ง ก็คือ หมอเฉพาะทางด้านยา นั่นเอง
พูดเปรยไปบ่อยๆๆก็ดีครับ กับประโยคที่ว่า
มีปัญหาเรื่องยาปรึกษาเภสัชกร
ชาวบ้านจะได้คุ้นหูเหมือนกับประโยคตลอดกาลของ แพทย์ ที่ว่า
อย่าซื้อยากินเอง (ฟังดูก็ดีนะ..แต่ไม่รู้เป็นไรฟังประโยคนี้หงุดหงิดทุกทีเลย....แหะๆๆ)
ทั้งหมดนี้สอบถามทางสสจ.มา แต่ลองดูความเห็นท่านอื่นด้วยครับ
