บางครั้ง ตั้งคำถามตัวเองว่า ความสำเร็จ อยู่ที่การ เปิดร้านแล้วได้เงิน วันละเท่าไหร่เหรอ
ขายยาวันละเท่าไหร่ถึงเรียกว่าขายดี 3พัน ห้าพัน หนึ่งหมื่น หรือเป็นแสน
แต่บางที รู้สึกว่า ความสุขที่ได้ขายยา มันมากกว่าเงิน
มีอยู่วัน มีบทความดี ๆได้อ่านเลยรู้สึกอิ่มใจ อยากให้เพื่อนๆได้อ่านกันบ้าง
อ่านแล้วความรู้สึก ดีๆ เกิดขึ้นมา ลบล้างความคิดชั่วๆในใจบางอย่าง
http://www.manager.co.th/lady/viewnews. ... 0000032700เติมใจใส่ศรัทธา
วิธีทำงานเล็กที่ยิ่งใหญ่อย่างยั่งยืน
โดย ถนอมจิต คงจิตต์งาม 21 มีนาคม 2550 11:57 น.
thanomjit8@yahoo.com ตอนที่เห็นเพื่อนของสามีซึ่งร่ำเรียนทางด้านเภสัชกรกับภรรยาเปิดร้านขายยาในตึกแถว ย่านแปดริ้ว ซึ่งอยู่ออกมาค่อนข้างนอกเมือง แอบคิดในใจเลยว่าเต็มที่ก็อยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน เราเองดูแล้วไม่ค่อยเข้าใจวิธีคิดของเขาเท่าไหร่นัก ว่าจะขายได้ยังไง เพราะถนนหนทางตรงนั้น ไม่ใช่เป็นทางผ่านเลยสักนิด ใครจะมาซื้อยา เรียกว่าต้องตั้งใจกันจริงๆ ต้องมีรถมาอย่างน้อยก็มอเตอร์ไซต์
จะหาคนพื้นที่แถวนั้นเป็นลูกค้า มองซ้ายมองขวาแล้วก็ยาก ไปหาซื้อตามห้าง ตามตลาดดีกว่า เพราะน่าจะง่ายกว่า เพราะค่ารถน่าจะมากกว่าค่ายาด้วยซ้ำ
ความที่เพื่อนเป็นคนชอบอ่านหนังสือ สนใจเรื่องของความเป็นไปของผู้คนในสังคม จากเดิมเป็นเพื่อนสามี ตอนหลังทำท่าจะกลายเป็นเพื่อนเราแทน เพราะเจอกันทีไรก็คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ หลังๆ อายุมากขึ้นก็หันมาสนใจเรื่องธรรมะ มีหนังสืออะไรดีๆ ก็แบ่งหนังสือกันอ่านเป็นประจำ
ก่อนจะมาเปิดร้านเล็กๆ ที่เราเห็นแล้วว่าคงไม่น่าเปิดได้เกิน 6 เดือน เพื่อนก็มีประสบการณ์เป็นมนุษย์เงินเดือนมาพอตัว จบเภสัชจากมหิดล แล้วไปเรียนต่อด้านบริหารธุรกิจจากนิด้า จำได้ว่าช่วงยุคหุ้นบูม ก็เคยเห็นไปเล่นหุ้น แต่ท้ายสุดก็มาเปิดร้านขายยากับภรรยาซึ่งเป็นเภสัชกรเหมือนกัน
แต่เชื่อไหมว่า จนถึงบัดนี้ร้านนี้ยังเปิดอยู่ได้ แถมมีคนเข้าร้านตลอดเวลา ทุกครั้งที่แวะไปหา ต้องไปแบบใจเย็น เพราะต้องนั่งรอเพื่อนขายยาให้คนซื้อก่อน
คนนั้นเข้า คนนี้ออก ไม่ได้แน่นขนัดเหมือนกับคนที่แห่ไปเช่าองค์จตุคามรามเทพอะไรแบบนั้น แต่ร้านก็ไม่ได้ว่างเว้นผู้คนเลย จะว่าไปเหมือนเป็นร้านที่มีบัตรคิวให้ลูกค้าเดินเข้ามาอยู่เรื่อยๆ
ทำให้เราสงสัยว่าเป็นไปได้ไง ร้านไกลก็ไกล แต่ทำไมคนถึงดั้นด้นออกจากเมืองมาซื้อที่นี่
ครั้นพอไปนั่งดูก็เลยเข้าใจ...
กะอีแค่คนมาซื้อยาแก้ปวดไปกิน เพื่อนก็เล่นซักเอาราวกับเขาจะมาซื้อบ้านพร้อมที่ดิน ไต่ถามอาการยิ่งกว่าไปตรวจกับหมอ เป็นมากี่วันแล้ว แพ้ยาอะไร ทำไมถึงเลือกยายี่ห้อที่บอก กว่าจะได้ยาไปเล่นเอาลูกค้าหืดขึ้นคอ เพราะต้องตอบคำถามเพื่อนเภสัชกรของเรายิ่งกว่า ไปหาหมอที่โรงพยาบาลเสียอีก
บางทีเปลี่ยนความตั้งใจของลูกค้า ด้วยเหตุผลที่ว่า เป็นยาที่มีส่วนผสมตัวเดียวกัน แต่ใช้ชื่อทางการค้าต่างกัน พูดง่ายๆ สรรพคุณเหมือนกันแต่ ราคาถูกกว่ากัน
เคยเห็นกรณีเด็กนักเรียนมาจะมาซื้อยาบางอย่าง น้องๆ ถูกถามไถ่เสียยิ่งกว่าถูกผู้ปกครองสอบสวนเรื่องราว เสร็จสรรพแถมเทศนาเพิ่มเติมไปด้วย
เห็นแล้วเลยเข้าใจว่า แม้คนขายจะจู้จี้ ช่างซัก แต่คนซื้อจะรู้เลยว่า ชัวร์ ไม่ขายซี้ซั้ว เพราะแค่อยากได้เงิน ชีวิตหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร ก็สักแต่ว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของคนคนหนึ่งที่มีเงินซื้อยาเท่านั้น
เคยถามเพื่อนว่า ทำไมต้องซักไซ้ไล่เรียงกันขนาดนี้ แค่เขาซื้อ เราขาย ลูกค้ามีเงิน เรามีของ ก็จบไม่ได้หรือ
เพื่อนบอกได้เงินมาแล้วเป็นไง ก็แค่ได้เงิน
แต่เราได้ทำในสิ่งที่เป็นตัวตนของเราหรือเปล่า เราเป็นเภสัชกร มีความรู้เรื่องยา เราก็มีหน้าที่ให้ความรู้กับคนเรื่องยา ก็แค่ทำสิ่งง่ายๆ เรารู้เรื่องยา เราก็เลือกขายยา ให้ความรู้คนเรื่องยา แค่นี้ก็ถือว่าเราได้ใช้วิชาชีพที่ร่ำเรียนกันมาช่วยสังคมแล้ว
ตอนเย็นก็ผลัดกับภรรยา ไปรับลูก สอนการบ้านลูก วันอาทิตย์ปิดร้านเร็วหน่อยไปกินข้าวกับแม่และพี่น้องตามประสาครอบครัวคนจีน ที่เป็นครอบครัวใหญ่ เปิดครัวที่บ้านแม่ ลูกหลานทุกสายได้มาหาอาม่า มากินข้าวไต่ถามทุกข์สุขซึ่งกันและกัน บางทีก็มีเพื่อนอย่างพวกเราไปแวะกินด้วยในบางคราว
ถึงคราวเพื่อนฝูงนัดเลี้ยงรุ่นก็ไป มีทุกอย่างเหมือนคนทำงานทั่วไปแบบครบถ้วน ทั้งเงิน งาน และสังคม ครอบครัวที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้คุยกันตั้งแต่รุ่นเก่าจนถึงรุ่นปัจจุบัน ลูกหลานคนไหนมีปัญหา พี่น้อง ก็มาเล่ามาปรึกษากันว่าจะแก้ไขอย่างไร
มนุษย์เราจะต้องการสิ่งใดมากไปกว่า การได้ทำงานที่ตัวเองรัก มีเพื่อน มีครอบครัวที่เข้าใจกันอีกเล่า ที่สำคัญเขายังได้ดูแลสังคมโดยใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาอย่างเต็มที่
เราเห็นแล้ว เรียกไม่ถูกว่าสิ่งนี้คืออะไร
คงไม่ใช่แค่เรื่องของความรับผิดชอบ ไม่ใช่เรื่องการทำมาหากิน หาเงินเลี้ยงครอบครัวตามปกติ แต่เป็นเรื่องความเป็นตัวตนของเขา ที่มีวิธีคิดแบบง่ายๆ ไม่ต้องซับซ้อนมาก
รู้เรื่องอะไร ก็ทำสิ่งนั้น ถ้าไม่รู้ แต่อยากทำก็หาความรู้
รู้แล้วก็ให้ความรู้เรื่องที่เรารู้กับคนอื่นด้วยวิธีบอกกล่าวแบบง่ายๆ ให้คนซื้อเข้าใจและสามารถนำความรู้นี้ติดตัวไปใช้ต่อไปได้เรื่อยๆ ในชีวิตประจำวัน
เขาอาจจะไม่ใช่คนเด่น คนดังในภาพใหญ่ของสังคม แต่เป็นเภสัชกรที่ยิ่งใหญ่ในใจลูกค้า
สิ่งใดจะมีค่ามากไปกว่าความไว้วางใจที่เราให้ใครสักคน
ดั้นด้นมาซื้อยาร้านนี้ ไกลหน่อย แต่ถามได้ ปรึกษาได้ มั่นใจได้ว่าไม่หลอกลวงให้ซื้อยาแพงๆ อาหารเสริมที่ไม่จำเป็น คนมาไม่ได้ซื้อแค่ยาหรอก แต่มาเพื่อซื้อความมั่นใจ
เพื่อนคนนี้ ถ้าต้องไปเป็นภารโรง ก็คงจะเก็บกวาดจนสะอาดได้ที่ แถมซ่อมแซมโต๊ะเก้าอี้ ดูแลทุกอย่างที่ควรทำและสามารถทำได้แบบเสร็จสรรพ
ความรักเท่านั้น ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ได้รักในสิ่งที่ทำ เป็นในสิ่งที่เป็น ก่อนที่จะคิดถึงเงินที่จะตามมา
ใครๆ ก็สามารถเลือกชีวิตแบบนี้ได้ ทำงานในหน้าที่ด้วยความรัก เมื่อรักที่จะทำเสียอย่าง เห็นคุณค่าของงานที่เราทำเสียอย่าง ทำให้ดีที่สุด สิ่งที่ได้รับก่อนเงินก็คือ ความสุข
เป็นความสุขทุกขณะจิตที่ถือว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
งานของใครก็ตาม เมื่อนำมาปะติดปะต่อแล้ว ล้วนกลายเป็นงานที่สร้างสังคมอุดมการณ์ที่เราอยากได้เสมอ
ไม่ว่าเราจะอยู่ส่วนไหนของสังคม ทำงานอะไรก็ตาม จำไว้ว่า ทำงานเล็กๆ ของเราให้มีคุณค่ากับทั้งตัวเองและผู้อื่นเสมอ
ใครไม่รู้ช่างเรา เรารู้ว่าเราทำอะไรอยู่ก็พอแล้ว เพราะความสุขที่ได้รับขณะเราเลือกทำสิ่งดีๆ ก็ทำให้ใจเราสุขใจ ผ่องใส
แม้มีเงินสักเท่าไรก็ไม่สามารถหาซื้อได้ หากใจเราไม่สงบพอ
เด็กสาวจากเวียดนาม นั่งวาดลวดลายบนแก้ว
ได้ค่าแรงไม่กี่บาท
แม้มิใช่การงานที่สร้างความเด่นดัง
เพียงเติมความรัก ความใส่ใจลงไป
การงานง่ายๆ ก็สามารถยิ่งใหญ่
ดึงดูดคนซื้อ สร้างเศรษฐกิจให้บ้านเมืองได้เช่นกัน
