ลูกค้ามาบี๊บแตรรถตรงริมถนนหน้าร้านให้เอายาไปให้

[WARAPORN]

เราไม่เคยให้เบอร์มือถือ กับลูกค้า ตั้งใจไม่ให้ด้วยเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว เราจะปิดร้านทุกวันอาทิตย์ มีบ้างที่ลูกค้าโทรเข้ามาในวันอาทิตย์ขอซื้อยา แต่จะมารับหลังบ้าน หรือมาเรียกหลังบ้าน(หน้าบ้านทำร้านยา) ก่อนๆก็รู้สึกเซ็ง รู้สึกอยากพัก และมีบ้างที่ปิดร้านแล้วเรียกซื้อยา แต่เดี๋ยวนี้มีร้านยาหลายร้านขึ้น ก็ไม่ค่อยมี มีเพียง คนสนิทกัน จะมาเรียกหลังบ้านในวันหยุดแต่น้อยครั้ง ช่วงหลังๆๆคิดเสียว่า ลูกค้าติดเรา เชื่อถือเรา เป็นสิ่งที่น่าดีใจ แต่ก็หน่ายๆแต่หน้ายิ้มไว้ก่อน ทำใจเรื่องนี้พอได้

[kumnungv]

สงสัยจัง ว่าการเอายาไปให้ลูกค้านี่มันเสียเกียรติหรือเสื่อมเสียความเป็นเภสัชตรงไหนเหรอ?? แบบว่า..งง

อาชีพขายยาก็เป็นอาชีพค้าขายอย่างหนึ่ง เพียงแต่คนขายมีโอกาสได้เรียนมากกว่าชาวบ้านหน่อยนึง
..ก็แล้วแต่คนนะ ถ้าคิดว่าร้านขายดีแล้ว ไม่ต้องง้อลูกค้าก็ไม่เป็นไร ทำหูทวนลมไม่ได้ยิน หรือแกล้งมองไม่เห็นก็คงไม่มีใครว่าอะไร เดี๋ยวลูกค้าเบื่อก็ไปซื้อร้านอื่นเองแหละ ไม่ต้องกลัวเค้าจะไม่มียากินหรอกค่ะ นั่งเล่นคอมฯหรือนั่งซุกตัวอยู่ในร้านกันไปเถิด

เรื่องจิตใจบริการ, การมีน้ำใจ และเห็นใจผู้อื่นเป็นสิ่งที่อยู่นอกตำราเรียน
แต่โดยส่วนตัวแล้วลูกค้าไม่ต้องบีบแตร แค่เห็นเค้าทำท่าชะเง้อคอยาวอยู่หน้าร้าน ก็ต้องรีบลุกไปถามแล้วว่าจะซื้อยาอะไรค่ะ

ชอบจัง

ส่วนของผมก็เอาไปให้นะครับแต่จะบริการลูกค้าในร้านก่อน ให้เขารอไป ก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรนะครับ

ปัญหาที่ผมแก้ยังไม่ได้คือ ลูกค้าเดินสูบบุหรี่เข้ามาในร้าน (เปิดแอร์) ถ้ามองไม่ทันนี่เหม็นไปทั้งวันเลย

ปล ลองคิดเล่นๆว่าเขาขาพิการก็ได้ เผื่อจะสบายใจขึ้น

เคยมีลูกค้าที่ขาพิการมาจริงๆ แล้วตอนนั้นก็รู้สึกผิดมาก เพราะเขามาจอดรถสามล้อชะเง้อ

ผมมองเห็นแล้ว แต่ไม่ได้รีบลุก คิดไม่ถึงว่าเขาขาพิการ เขาก็คลานจากริมถนนมาที่ร้าน เลยบอกให้วันหน้าเรียกได้เลย

จริงๆ เภสัชทุกท่านผมเชื่อว่ามีวิจารณญาณมากพอ ในการไตร่ตรองเหตุผลในแต่ละเหตุการณ์

บรรยากาศ สภาพแวดล้อม ความเหมาะสมในแต่ละโอกาส เวลา และสถานที่ว่าเอื้อในการปฏิบัติไหม

คนที่ร้านขายดี คงไม่สามารถออกไปบริการได้ อันนั้นลูกค้าก็ต้องมีความคิดเข้าใจได้เองว่าเราบริการแบบนั้นไม่ได้

คนที่ร้านไม่ได้มีลูกค้ามาก บริการได้ก็ทำไป

ลูกค้าทุกคนที่เรียก ส่วนใหญ่เขาก็มีความจำเป็น เพียงแต่มากน้อยต่างกัน

เราสามารถเลือกปฏิบัติในแต่ละราย ตามที่เราคิดว่าเหมาะสมครับ

ถ้าเราใส่ใจให้ลูกค้าโดยบริการเกินความคาดหวังของลูกค้า จะทำให้ลูกค้าประทับใจ

มีลูกค้าคนนึงมาซื้อยา ชอบต้นไม้หน้าร้านผม ถามว่าซื้อที่ไหน อยากได้ (ต้นนี้คนถามบ่อย)

ว่างๆผมก็ตัดชำเอาไว้หลายๆต้น ครั้งต่อมาเขามาซื้อยา ผมบอกเขาว่าผมชำเอาไว้ให้พี่ครับเห็นบอกอยากได้

หลังจากนั้นยิ่งซื้อยาเป็นกอบเป็นกำ ต้นที่เหลือใครถามบอกชอบก็ยกให้

[zartingtong]

เราไม่เคยให้เบอร์มือถือ กับลูกค้า ตั้งใจไม่ให้ด้วยเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว เราจะปิดร้านทุกวันอาทิตย์ มีบ้างที่ลูกค้าโทรเข้ามาในวันอาทิตย์ขอซื้อยา แต่จะมารับหลังบ้าน หรือมาเรียกหลังบ้าน(หน้าบ้านทำร้านยา) ก่อนๆก็รู้สึกเซ็ง รู้สึกอยากพัก และมีบ้างที่ปิดร้านแล้วเรียกซื้อยา แต่เดี๋ยวนี้มีร้านยาหลายร้านขึ้น ก็ไม่ค่อยมี มีเพียง คนสนิทกัน จะมาเรียกหลังบ้านในวันหยุดแต่น้อยครั้ง ช่วงหลังๆๆคิดเสียว่า ลูกค้าติดเรา เชื่อถือเรา เป็นสิ่งที่น่าดีใจ แต่ก็หน่ายๆแต่หน้ายิ้มไว้ก่อน ทำใจเรื่องนี้พอได้

บางคนเค้าใช้ 2 SIMS เบอร์หนึ่งพอหมดเวลาค้าขายก็ดับไปเลย บางคนก็มีโทรศัพท์ 2 เครื่อง

[sukanya_rx19]

เอาไปให้ เเต่ถ้าติดลูกค้า เค้าก็รอนะ เดินออกไปคุยนิดหน่อยเดินมาเอายาไปให้ ไม่ได้ลำบากไรมากมาย
ยกเว้นคนเยอะมากออกไปไม่ได้จริงๆ ก็ต้องตะโกนบอกันให้ลงมาเอง

[chanyarat]

จริงๆแล้วมันก็ควรเป็นอย่างที่คุณ moomoo เขียนมาค่ะ แต่สำหรับตัวเองทำใจลำบากจัง ใจมันไม่ชอบ สงสัยความมีตัวตนเยอะ จึงเขียนมาถามพี่ๆเพื่อนๆๆน้องๆๆแลกเปลี่ยนประสบการณ์

เข้าใจความรู้สึกคะ
มันไม่มีถูกไม่มีผิดหรอก ใครใคร่เดินไปส่งก็เดินไป เพราะคุณเห็นแล้วว่าดีสำหรับคุณสำหรับลูกค้าคุณ ใครไม่ใคร่เดินไปส่งก็ไม่ผิด มันไม่ได้มีอะไรมาวัดหรอกว่าถ้าไม่ไปส่งยาหน้าร้าน แล้วแปลว่าเราบริการด้อย ไม่มี service mind ใครจะรู้ว่าใครบริการลูกค้าดีมากพอหรือยังเท่ากับตัวเราเอง
ปล.ยังไม่เคยเห็นหมอวิ่งออกไปตรวจคนไข้หน้าคลินิกซักที

[chanyarat]

*** อย่าถามว่าวิชาชีพให้อะไรเรา แต่ควรถามว่าเราจะให้อะไรแก่วิชาชีพ***

ไม่ทราบว่าการเอายาไปส่งหน้าร้านนี่ ให้อะไรกับวิชาชีพเหรอคะ

[TDPharm]

สงสัยจัง ว่าการเอายาไปให้ลูกค้านี่มันเสียเกียรติหรือเสื่อมเสียความเป็นเภสัชตรงไหนเหรอ?? แบบว่า..งง

อาชีพขายยาก็เป็นอาชีพค้าขายอย่างหนึ่ง เพียงแต่คนขายมีโอกาสได้เรียนมากกว่าชาวบ้านหน่อยนึง
..ก็แล้วแต่คนนะ ถ้าคิดว่าร้านขายดีแล้ว ไม่ต้องง้อลูกค้าก็ไม่เป็นไร ทำหูทวนลมไม่ได้ยิน หรือแกล้งมองไม่เห็นก็คงไม่มีใครว่าอะไร เดี๋ยวลูกค้าเบื่อก็ไปซื้อร้านอื่นเองแหละ ไม่ต้องกลัวเค้าจะไม่มียากินหรอกค่ะ นั่งเล่นคอมฯหรือนั่งซุกตัวอยู่ในร้านกันไปเถิด

เรื่องจิตใจบริการ, การมีน้ำใจ และเห็นใจผู้อื่นเป็นสิ่งที่อยู่นอกตำราเรียน
แต่โดยส่วนตัวแล้วลูกค้าไม่ต้องบีบแตร แค่เห็นเค้าทำท่าชะเง้อคอยาวอยู่หน้าร้าน ก็ต้องรีบลุกไปถามแล้วว่าจะซื้อยาอะไรค่ะ

เป็นcustomer service อย่างหนึ่งไม่ใช่เหรอคะ ถ้าใครเคยอยู่ Boots จะทราบดีว่าเป็นหน้าที่ที่สมควรกระทำ อย่างน้อยทำให้ลูกค้ารู้ว่าเภสัชกรอย่างเราใส่ใจลูกค้า ดูดีไปอีกแบบนึง นอกจากเสื้อกาวน์ที่ไม่ได้ต่างจาก คนขายแว่น หรือช่างตัดผม
*** อย่าถามว่าวิชาชีพให้อะไรเรา แต่ควรถามว่าเราจะให้อะไรแก่วิชาชีพ*** ไม่ว่ากันนะคะ ที่คิดแตกต่าง

อ่านแล้วขำดี.... คิดกันไปได้ไกลโพ้นมาก ทั้งเสียเกียรติ เสื่อมเสีย ประเด็นนี่มันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรือ?? เอ้าแสดงศักยภาพเภสัชกันเข้าไป

ที่ร้านอยู่คนเดียว ก็ไม่บริการเอาไปให้นอกร้าน ภาพที่เห็นก็จอดได้หนิ ถ้าเป็นอัมพาต ขาขาด เดินไม่ได้ค่อยว่าไปอย่าง เคยคิดเล่นๆ ว่าเอ่อ ใช้ชีวิต กินอยู่นอนบนรถตลอดเลยใช่ไหม?

สำหรับผม ก็เป็นเภสัชกรประจำร้านตลอดวัน ยาทุกเคส ส่งมอบโดยผมเอง ไม่มีลุกจ้าง คนไข้ ร้อยกว่าคนต่อวัน ให้วิ่งเข้าวิ่งออก คงไม่ใช่ภาพที่ผมอยากได้

ความคิดส่วนตัวนะ ยกเว้นเคสที่ขี่รถเครือ่งแล้วของพะรุงพะรัง ถ้าจอดปุ๊บของจะหล่น เคสนี้ก็ดูเป็นรายๆไป แต่นอกนั้น ผมถือว่าเป็นลุกค้าที่แย่ ประมาณว่าขับรถมาแล้วบีบแตร ขี่รถเครืองมา ก็จอดได้ แต่ทำมาเรียก ผมนิยามว่าเป็นลุกค้าเกรดเลว ถามว่ามีเยอะไหม ปีหนึ่ง จะเจอ 1-2 เคส ซึ้งน้อยมาก เอาเป็นว่า Like disolve Like เราเป็นยังไง เราก็ได้ลุกค้าแบบนั้น ลุกค้าดีดี ก็เหมาะกับร้านยาดีดี
บอกตามตรงลุกค้าประเภทนี้ ผมไม่อยากได้

ยังไงก็ตีโจทย์ให้แตกนะครับ เงินที่เราอยากได้จากลูกค้า หรือ การบริการด้วยวิชาชีพเภสัชกรรมที่เราอยากให้ลูกค้ากันแน่


แต่สำหรับผม ถ้าทำแบบที่บริการถึงรถ(ในเคสที่สามารถเข้ามาร้านยาได้) เรียกว่า เงินนำหน้าวิชาชีพเภสัชกรรมครับ
แต่สำหรับแนวทางผม วิชาชีพเภสัชกรรม ไปพร้อมๆกับเงิน .....** อย่าถามว่าวิชาชีพให้อะไรเรา แต่ควรถามว่าเราจะให้อะไรแก่วิชาชีพ*** เห็นแล้วเอียน .... กับคำพูดพวกนี้ .... ก็เพราะวิชาชีพแบบนี้ไง ร้านยาขายยาได้โดยไม่มีเภสัชกร หมอตี๋เรยมีเต็มบ้านเต็มเมือง
แล้วสุดท้ายเราก็ไปวิ่งตามหมอตี๋กัน ดีจังประเทศไทย เจริญพร

[ppjang]

ชอบมากค่ะที่คุณ TD pharm พูดมา เห็นด้วยค่ะ

อ่านแล้วขำดี.... คิดกันไปได้ไกลโพ้นมาก ทั้งเสียเกียรติ เสื่อมเสีย ประเด็นนี่มันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรือ?? เอ้าแสดงศักยภาพเภสัชกันเข้าไป

ที่ร้านอยู่คนเดียว ก็ไม่บริการเอาไปให้นอกร้าน ภาพที่เห็นก็จอดได้หนิ ถ้าเป็นอัมพาต ขาขาด เดินไม่ได้ค่อยว่าไปอย่าง เคยคิดเล่นๆ ว่าเอ่อ ใช้ชีวิต กินอยู่นอนบนรถตลอดเลยใช่ไหม?

สำหรับผม ก็เป็นเภสัชกรประจำร้านตลอดวัน ยาทุกเคส ส่งมอบโดยผมเอง ไม่มีลุกจ้าง คนไข้ ร้อยกว่าคนต่อวัน ให้วิ่งเข้าวิ่งออก คงไม่ใช่ภาพที่ผมอยากได้

ความคิดส่วนตัวนะ ยกเว้นเคสที่ขี่รถเครือ่งแล้วของพะรุงพะรัง ถ้าจอดปุ๊บของจะหล่น เคสนี้ก็ดูเป็นรายๆไป แต่นอกนั้น ผมถือว่าเป็นลุกค้าที่แย่ ประมาณว่าขับรถมาแล้วบีบแตร ขี่รถเครืองมา ก็จอดได้ แต่ทำมาเรียก ผมนิยามว่าเป็นลุกค้าเกรดเลว ถามว่ามีเยอะไหม ปีหนึ่ง จะเจอ 1-2 เคส ซึ้งน้อยมาก เอาเป็นว่า Like disolve Like เราเป็นยังไง เราก็ได้ลุกค้าแบบนั้น ลุกค้าดีดี ก็เหมาะกับร้านยาดีดี
บอกตามตรงลุกค้าประเภทนี้ ผมไม่อยากได้

ยังไงก็ตีโจทย์ให้แตกนะครับ เงินที่เราอยากได้จากลูกค้า หรือ การบริการด้วยวิชาชีพเภสัชกรรมที่เราอยากให้ลูกค้ากันแน่


แต่สำหรับผม ถ้าทำแบบที่บริการถึงรถ(ในเคสที่สามารถเข้ามาร้านยาได้) เรียกว่า เงินนำหน้าวิชาชีพเภสัชกรรมครับ
แต่สำหรับแนวทางผม วิชาชีพเภสัชกรรม ไปพร้อมๆกับเงิน .....** อย่าถามว่าวิชาชีพให้อะไรเรา แต่ควรถามว่าเราจะให้อะไรแก่วิชาชีพ*** เห็นแล้วเอียน .... กับคำพูดพวกนี้ .... ก็เพราะวิชาชีพแบบนี้ไง ร้านยาขายยาได้โดยไม่มีเภสัชกร หมอตี๋เรยมีเต็มบ้านเต็มเมือง
แล้วสุดท้ายเราก็ไปวิ่งตามหมอตี๋กัน ดีจังประเทศไทย เจริญพร

[chanyarat]

อ่านแล้วขำดี.... คิดกันไปได้ไกลโพ้นมาก ทั้งเสียเกียรติ เสื่อมเสีย ประเด็นนี่มันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรือ?? เอ้าแสดงศักยภาพเภสัชกันเข้าไป

ที่ ร้านอยู่คนเดียว ก็ไม่บริการเอาไปให้นอกร้าน ภาพที่เห็นก็จอดได้หนิ ถ้าเป็นอัมพาต ขาขาด เดินไม่ได้ค่อยว่าไปอย่าง เคยคิดเล่นๆ ว่าเอ่อ ใช้ชีวิต กินอยู่นอนบนรถตลอดเลยใช่ไหม?

สำหรับผม ก็เป็นเภสัชกรประจำร้านตลอดวัน ยาทุกเคส ส่งมอบโดยผมเอง ไม่มีลุกจ้าง คนไข้ ร้อยกว่าคนต่อวัน ให้วิ่งเข้าวิ่งออก คงไม่ใช่ภาพที่ผมอยากได้

ความคิดส่วนตัวนะ ยกเว้นเคสที่ขี่รถเครือ่งแล้วของพะรุงพะรัง ถ้าจอดปุ๊บของจะหล่น เคสนี้ก็ดูเป็นรายๆไป แต่นอกนั้น ผมถือว่าเป็นลุกค้าที่แย่ ประมาณว่าขับรถมาแล้วบีบแตร ขี่รถเครืองมา ก็จอดได้ แต่ทำมาเรียก ผมนิยามว่าเป็นลุกค้าเกรดเลว ถามว่ามีเยอะไหม ปีหนึ่ง จะเจอ 1-2 เคส ซึ้งน้อยมาก เอาเป็นว่า Like disolve Like เราเป็นยังไง เราก็ได้ลุกค้าแบบนั้น ลุกค้าดีดี ก็เหมาะกับร้านยาดีดี
บอก ตามตรงลุกค้าประเภทนี้ ผมไม่อยากได้

ยังไงก็ตีโจทย์ให้แตกนะครับ เงินที่เราอยากได้จากลูกค้า หรือ การบริการด้วยวิชาชีพเภสัชกรรมที่เราอยากให้ลูกค้ากันแน่


แต่สำหรับผม ถ้าทำแบบที่บริการถึงรถ(ในเคสที่สามารถเข้ามาร้านยาได้) เรียกว่า เงินนำหน้าวิชาชีพเภสัชกรรมครับ
แต่สำหรับแนวทางผม วิชาชีพเภสัชกรรม ไปพร้อมๆกับเงิน .....** อย่าถามว่าวิชาชีพให้อะไรเรา แต่ควรถามว่าเราจะให้อะไรแก่วิชาชีพ*** เห็นแล้วเอียน .... กับคำพูดพวกนี้ .... ก็เพราะวิชาชีพแบบนี้ไง ร้านยาขายยาได้โดยไม่มีเภสัชกร หมอตี๋เรยมีเต็มบ้านเต็มเมือง
แล้วสุดท้ายเราก็ไปวิ่งตามหมอตี๋กัน ดีจังประเทศไทย เจริญพร

เห็นด้วยคะ นั่นแหละที่อยากบอก

อยากให้เราแชร์แบบสร้างสรรค์ ให้เป็นประโยชน์กับคนถามกระทู้ คนอ่านกระทู้ อย่าเสียดสีกันเลยแค่แชร์ก็พอ ไม่ต้องพาดพิงคนอื่น

[chanyarat]

อยากให้เราแชร์แบบสร้างสรรค์ ให้เป็นประโยชน์กับคนถามกระทู้ คนอ่านกระทู้ อย่าเสียดสีกันเลยแค่แชร์ก็พอ ไม่ต้องพาดพิงคนอื่น

ไม่ได้หมายถึงคุณ TD Pharm นะ แต่สังเกตเวลาไปอ่านกระทู้ประเภทขอให้แสดงความคิดเห็นมักออกไปในแนวชั้นถูก เธอผิด อะไรทำนองนั้น อย่างที่บอกไม่มีผิด ไม่มีถูกหรอก มันเป็นเรื่องความรู้สึก แค่แชร์กันก็พอ เนอะ

[WARAPORN]

ลูกค้าประเภทที่ไม่สามารถลงมาซื้อยาได้เองจริงๆเช่น เคยเจอประเภทพิการ คุณยายที่ปวดเข่าลงจากรถไม่ไหว ไม่มีปัญหาเลย จุดนี้ยินดีบริการค่ะ แต่ประเภทแขนขาดี แต่ขี้เกียจลงมาซื้อเอาความสะดวกนี่แหละที่ไม่ชอบเลย เคยเจอ 1 รายที่วันนั้นฝนตกหนักแล้วตะโกนมาจากริมถนนว่า แม่ค้า เอาเซลชั่น ขวดนึง พอเห็นเราไม่ได้สนใจก็เลยเดินลงมาซื้อเอง


เราคิดว่า การซื้อยา ต้องอาศัยการซักถามเกือบทุก case เพราะจริงๆแล้วบางคนซื้อยาไม่ตรงกับโรค ซื้อยาเพราะบอกต่อกันมา ซื้อยาเพราะเคยกินแบบนี้แล้วหาย การซักถามพุดคุย เป็นสิ่งสำคัญ จึงอยากให้เข้ามาคุยในสถานที่เหมาะสมคือในร้านยา

[rinko]

บางคนเขาเกรงใจ เห็นร้านสะอาดไม่กล้าเข้าก็มีนะ ยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าเข้า กลัวทำร้านเลอะ ยิ่งตอนฝนตกเขายิ่งเกรงใจ บางทีปิดประตู เปิดแอร์ คนไข้ก็ไม่กล้าเข้า บอกว่าเห็นร้านปิด บางคนก็บอกว่าตัวเหม็น ทำกับข้าวมา ไม่กล้าเข้า มีอะไรหลากหลายเกินกว่าจะสรุปได้ว่า เราจะแก้ปัญหาที่มาวันละหลายๆแบบด้วยวิธีการเดียวได้ยังไง แถมแต่ละวันเจอคนไข้หลักร้อยคน ก็มีร้อยแบบ โดยส่วนตัวเวลาคนไข้มาเรียกหน้าร้าน ก็จะตะโกนกลับไปว่า เข้ามาเลยค่ะ ไม่ต้องกลัวเภสัช เขาอาจจะตอบเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องเรียก ทำไมเขาถึงไม่เดินเข้ามา ทำไมต้องขอให้เราออกไป ถ้าดูว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ออกไปค่ะ แต่ดูแล้วไม่มีเหตุผลอะไรก็ไม่ออก ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่โตใดๆ บางคนไม่ลงจากรถ โทรเข้ามาก็มี เราก็แจ้งไปว่า รอแป๊บนึงนะคะ ขอดูแลลูกค้าในร้านก่อน ถ้าเขายอมรอ เขาก็อาจมีเหตุผลที่มันลงมาจากรถไม่ได้ก็ได้ บางทีเจอว่าเขาเจ็บขามาก หรือขอทานที่ไม่มีขามาซื้อยาก็มี บางทีลูกเล็กนั่งรอที่รถ เราดูว่ามันไม่ปลอดภัยก็ออกไปดูแลได้ ไม่เห็นเสียหายอะไร เขาออกจะขอบคุณด้วยซ้ำไป ที่เราเข้าใจเขา

[API]

แหม ...เรื่องแค่นี้ก็เป็นประเด็นได้เนอะ...
เภสัชกรนี่ก็ดราม่าใช้ได้เลย....

ต่างกรรม ต่างวาระ ต่างสถานที่ เรียนรู้กันมามากขนาดนี้ ผมว่าใช้วิจารณญาณในแต่ละเหตุการณ์กันเองดีกว่า.... พูดกันไปมากๆ เดี๋ยววิชาชีพอื่นมาอ่านเข้าจะรู้สึกแปลกๆได้นา...

[TDPharm]

บางคนเขาเกรงใจ เห็นร้านสะอาดไม่กล้าเข้าก็มีนะ ยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าเข้า กลัวทำร้านเลอะ ยิ่งตอนฝนตกเขายิ่งเกรงใจ บางทีปิดประตู เปิดแอร์ คนไข้ก็ไม่กล้าเข้า บอกว่าเห็นร้านปิด บางคนก็บอกว่าตัวเหม็น ทำกับข้าวมา ไม่กล้าเข้า มีอะไรหลากหลายเกินกว่าจะสรุปได้ว่า เราจะแก้ปัญหาที่มาวันละหลายๆแบบด้วยวิธีการเดียวได้ยังไง แถมแต่ละวันเจอคนไข้หลักร้อยคน ก็มีร้อยแบบ โดยส่วนตัวเวลาคนไข้มาเรียกหน้าร้าน ก็จะตะโกนกลับไปว่า เข้ามาเลยค่ะ ไม่ต้องกลัวเภสัช เขาอาจจะตอบเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องเรียก ทำไมเขาถึงไม่เดินเข้ามา ทำไมต้องขอให้เราออกไป ถ้าดูว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ออกไปค่ะ แต่ดูแล้วไม่มีเหตุผลอะไรก็ไม่ออก ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่โตใดๆ บางคนไม่ลงจากรถ โทรเข้ามาก็มี เราก็แจ้งไปว่า รอแป๊บนึงนะคะ ขอดูแลลูกค้าในร้านก่อน ถ้าเขายอมรอ เขาก็อาจมีเหตุผลที่มันลงมาจากรถไม่ได้ก็ได้ บางทีเจอว่าเขาเจ็บขามาก หรือขอทานที่ไม่มีขามาซื้อยาก็มี บางทีลูกเล็กนั่งรอที่รถ เราดูว่ามันไม่ปลอดภัยก็ออกไปดูแลได้ ไม่เห็นเสียหายอะไร เขาออกจะขอบคุณด้วยซ้ำไป ที่เราเข้าใจเขา
บางคนเขาเกรงใจ เห็นร้านสะอาดไม่กล้าเข้าก็มีนะ ยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าเข้า กลัวทำร้านเลอะ ยิ่งตอนฝนตกเขายิ่งเกรงใจ บางทีปิดประตู เปิดแอร์ คนไข้ก็ไม่กล้าเข้า บอกว่าเห็นร้านปิด บางคนก็บอกว่าตัวเหม็น ทำกับข้าวมา ไม่กล้าเข้า มีอะไรหลากหลายเกินกว่าจะสรุปได้ว่า เราจะแก้ปัญหาที่มาวันละหลายๆแบบด้วยวิธีการเดียวได้ยังไง แถมแต่ละวันเจอคนไข้หลักร้อยคน ก็มีร้อยแบบ โดยส่วนตัวเวลาคนไข้มาเรียกหน้าร้าน ก็จะตะโกนกลับไปว่า เข้ามาเลยค่ะ ไม่ต้องกลัวเภสัช เขาอาจจะตอบเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องเรียก ทำไมเขาถึงไม่เดินเข้ามา ทำไมต้องขอให้เราออกไป ถ้าดูว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ออกไปค่ะ แต่ดูแล้วไม่มีเหตุผลอะไรก็ไม่ออก ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่โตใดๆ บางคนไม่ลงจากรถ โทรเข้ามาก็มี เราก็แจ้งไปว่า รอแป๊บนึงนะคะ ขอดูแลลูกค้าในร้านก่อน ถ้าเขายอมรอ เขาก็อาจมีเหตุผลที่มันลงมาจากรถไม่ได้ก็ได้ บางทีเจอว่าเขาเจ็บขามาก หรือขอทานที่ไม่มีขามาซื้อยาก็มี บางทีลูกเล็กนั่งรอที่รถ เราดูว่ามันไม่ปลอดภัยก็ออกไปดูแลได้ ไม่เห็นเสียหายอะไร เขาออกจะขอบคุณด้วยซ้ำไป ที่เราเข้าใจเขา

เห็นด้วยกับพี่ริงโก้นะครับ บางทีก็มีลูกค้าสุบบุหรี่ ที่ร้านก็มีป้ายติดอีก รณรงค์ไม่สุบบุหรีในร้านยา ก็ยืนแขนเป็นแม่นาค

ฝนตกก็เจอเยอะ ก็มายืนตรงขอบ อันนี้รับได้คับ

แต่พวกที่มามาแบบกะให้เรายกไปเสริฟถึงรถ มีจริงๆ โดยที่เขาไม่มีเงือนไขอะไรเรย อันนี้แหละ ที่ไม่อยากได้

[vic]

บางคนเขาเกรงใจ เห็นร้านสะอาดไม่กล้าเข้าก็มีนะ ยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าเข้า กลัวทำร้านเลอะ ยิ่งตอนฝนตกเขายิ่งเกรงใจ บางทีปิดประตู เปิดแอร์ คนไข้ก็ไม่กล้าเข้า บอกว่าเห็นร้านปิด บางคนก็บอกว่าตัวเหม็น ทำกับข้าวมา ไม่กล้าเข้า มีอะไรหลากหลายเกินกว่าจะสรุปได้ว่า เราจะแก้ปัญหาที่มาวันละหลายๆแบบด้วยวิธีการเดียวได้ยังไง แถมแต่ละวันเจอคนไข้หลักร้อยคน ก็มีร้อยแบบ โดยส่วนตัวเวลาคนไข้มาเรียกหน้าร้าน ก็จะตะโกนกลับไปว่า เข้ามาเลยค่ะ ไม่ต้องกลัวเภสัช เขาอาจจะตอบเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องเรียก ทำไมเขาถึงไม่เดินเข้ามา ทำไมต้องขอให้เราออกไป ถ้าดูว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ออกไปค่ะ แต่ดูแล้วไม่มีเหตุผลอะไรก็ไม่ออก ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่โตใดๆ บางคนไม่ลงจากรถ โทรเข้ามาก็มี เราก็แจ้งไปว่า รอแป๊บนึงนะคะ ขอดูแลลูกค้าในร้านก่อน ถ้าเขายอมรอ เขาก็อาจมีเหตุผลที่มันลงมาจากรถไม่ได้ก็ได้ บางทีเจอว่าเขาเจ็บขามาก หรือขอทานที่ไม่มีขามาซื้อยาก็มี บางทีลูกเล็กนั่งรอที่รถ เราดูว่ามันไม่ปลอดภัยก็ออกไปดูแลได้ ไม่เห็นเสียหายอะไร เขาออกจะขอบคุณด้วยซ้ำไป ที่เราเข้าใจเขา
บางคนเขาเกรงใจ เห็นร้านสะอาดไม่กล้าเข้าก็มีนะ ยืนอยู่หน้าประตู แต่ไม่กล้าเข้า กลัวทำร้านเลอะ ยิ่งตอนฝนตกเขายิ่งเกรงใจ บางทีปิดประตู เปิดแอร์ คนไข้ก็ไม่กล้าเข้า บอกว่าเห็นร้านปิด บางคนก็บอกว่าตัวเหม็น ทำกับข้าวมา ไม่กล้าเข้า มีอะไรหลากหลายเกินกว่าจะสรุปได้ว่า เราจะแก้ปัญหาที่มาวันละหลายๆแบบด้วยวิธีการเดียวได้ยังไง แถมแต่ละวันเจอคนไข้หลักร้อยคน ก็มีร้อยแบบ โดยส่วนตัวเวลาคนไข้มาเรียกหน้าร้าน ก็จะตะโกนกลับไปว่า เข้ามาเลยค่ะ ไม่ต้องกลัวเภสัช เขาอาจจะตอบเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องเรียก ทำไมเขาถึงไม่เดินเข้ามา ทำไมต้องขอให้เราออกไป ถ้าดูว่าไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ออกไปค่ะ แต่ดูแล้วไม่มีเหตุผลอะไรก็ไม่ออก ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่โตใดๆ บางคนไม่ลงจากรถ โทรเข้ามาก็มี เราก็แจ้งไปว่า รอแป๊บนึงนะคะ ขอดูแลลูกค้าในร้านก่อน ถ้าเขายอมรอ เขาก็อาจมีเหตุผลที่มันลงมาจากรถไม่ได้ก็ได้ บางทีเจอว่าเขาเจ็บขามาก หรือขอทานที่ไม่มีขามาซื้อยาก็มี บางทีลูกเล็กนั่งรอที่รถ เราดูว่ามันไม่ปลอดภัยก็ออกไปดูแลได้ ไม่เห็นเสียหายอะไร เขาออกจะขอบคุณด้วยซ้ำไป ที่เราเข้าใจเขา

เห็นด้วยกับพี่ริงโก้นะครับ บางทีก็มีลูกค้าสุบบุหรี่ ที่ร้านก็มีป้ายติดอีก รณรงค์ไม่สุบบุหรีในร้านยา ก็ยืนแขนเป็นแม่นาค

ฝนตกก็เจอเยอะ ก็มายืนตรงขอบ อันนี้รับได้คับ

แต่พวกที่มามาแบบกะให้เรายกไปเสริฟถึงรถ มีจริงๆ โดยที่เขาไม่มีเงือนไขอะไรเรย อันนี้แหละ ที่ไม่อยากได้

+1 คร๊าบ
เพิ่มนิดนึงวันนี้เจอมีเหน็บผมด้วยให้ไสช้างออกไปหน่อย ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ แต่ไม่อยากได้ลูกค้าชั้นเลวแบบนี้เหมือนกัน
แล้วก็เจอลูกค้าชั้นเลวอีกแบบคือมันไม่สูบบุหรี่เข้ามาในร้านแต่ว่ามันอัดเข้าปอดแล้วมาปล่อยในร้านนี่สิ สุดยอดเหม็น ใครมีวิธีดีๆป้องกัน-แก้ไขแนะนำหน่อยเถอะคร๊าบ