ประเด็นไม่ได้ขึ้นอยู่ที่การใส่ใจผู้ป่วยหรือการให้บริการ เพราะนั่นคือสิ่งที่เรียกว่า service mind ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในงานบริการ แต่สิ่งสำคัญคือหลักเกณฑ์และมาตรฐานในการจ่ายยา ซึ่งเป็นส่วนสำคัญของการทำร้านยาชุมชน ยอมรับว่าแม้เภสัชกรเอง บางคนก็มีความรู้ความสามารถในการจ่ายยาไม่ดีพอ แต่อย่างน้อยการคร่ำเครียดกับตำราเรียนมา 5 ปีกว่าจะจบได้คงไม่ได้เอาปิ่นโตแลกใบปริญญามาแน่ โดยทั่วไปอาจคิดว่าจะเป็นเภสัชหรือไม่ก็จ่ายยาได้ ยอมรับนะเช่น เจ็บคอก็amoxy ใครก็จ่ายได้ แต่รายละเอียดปลีกย่อยมากไปกว่านั้น ถามว่าคนที่ไม่ใช่เภสัชใส่ใจมากน้อยแค่ไหน รู้หลักการและเหตุผลมากมายเพียงใด เช่นว่ายาแก้อักเสบ(ในความเข้าใจของชาวบ้าน) หรือยาปฏิชีวนะนั้น ถามว่าระหว่าง amoxy, cloxa, norflox แตกต่างกันยังไง จะจ่ายในcaseไหนบ้าง คุณให้เหตุผลของการเลือกยากับโรคที่คนไข้เป็นได้มากกว่าการท่องจำ ว่าเจ็บคอ amoxy เป็นแผลcloxa ท้องเสียnorflox หรือไม่ ไม่ได้อคติต่อคนที่ไม่ใช่เภสัชนะคะ เพราะเคยรู้จักพี่ผู้ช่วยคนนึงที่ยอมรับว่าเจ๋งมาก(เพราะเคยเรียนเภสัชแต่ไม่จบ) ขนาดรู้กลไกการออกฤทธิ์ยา เค้าศึกษาdrug info, MIMS, Martindale เก่งกว่าเภสัชจบใหม่บางคนอีก แต่เค้าก็ยังไม่จ่ายยาเองถ้าไม่มีเภสัชในร้านนะ (เป็นเสือไปแล้วสิเรา)
