คืองี้ครับ เมื่อเช้าทีดีฟาร์มตัดสินใจ ไปต่อใบอนุญาตร้านยา เลยต้องไปหาใบรับรองแพทย์ ซึ่งใกล้ร้านยา มีคลีนิคหมออยู่... ห่างจากร้านผมเป็นทางสี่แยก สัก 300 เมตร..
คุณหมอเป็นหมอผู้หญิง วัยสัก 40 ดูใจดี แกทักผมว่า ตอนนั้นผมแพ้ยาอะไร (ท้าวความตอนนั้น เมื่อปีที่แล้วหวัด 2009 ระบาด แล้ว ผมก็ตาแดง ผื่นขึ้นทั้งตัว เลยไปที่คลีนิค หมอทำการเขียนใบส่งตัวไป รพ ซึ่งตอนนั้น ตรวจเลือด ก็ไม่ได้เป็นไร หมอสรุปว่าเป็นไรไม่รู้ ตอนแรกกลัวเป็นไข้เลือดออก แว๊ก นอกประเด็น...) แค่หมอจำได้ ขนาดผ่านไป 1 ปี (นึกถึงหน้าลูกค้าเราเลย ที่เราจำเขาได้ หรือเรืองเล่าที่เขาเล่า สารพัด นานา จิตตัง)
หมอบอกว่าใช่น้องเภสัชตรงนี้ไหม?? อยู่ร้านขายยาตรงนี้ใช่ป่าว.... ผมก็บอกว่า อ่อ.. ครับ... (ก็ไม่ได้ใส่ชุดกราวด์ไปนี่หว่า วันนี้ใส่ยืด กางเกงยีนส์ไป)
หมอบอกว่า เราวิชาชีพเดียวกัน พี่ไม่เก็บเงิน แล้วคุณหมอ ก็เดินออกมาพร้อมกับผม แล้วแจ้งกับพนักงานตรงเค้าเตอร์ว่า นี่น้องเภสัช วิชาชีพเดียวกัน ไม่ต้องคิดเงินนะจ๊ะ ... ผมก็ไหว้ขอบคุณหมอเพื่อนร่วมวิชาชีพ...
ผมฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง เงินแค่ 30 -50 บาท (ตรงนี้ไม่ใช่ประเด็น แต่จริงๆ ก็ประหยัด นะ ว่าไปไปต่ออีกสัก 40 ปี แว๊ก ....โทษทีเผลอคิด)
ถึงตอนนี้ผมก็ยังรู้สึก คำพูด ว่าเพื่อนร่วมวิชาชีพ ยังสะท้อนเข้าหู รุ้สึกดีจัง.... เอามาฝาก ...