วันที่ 7 มีนาคม 2554
ปกติก็ขับมอเตอร์ไซด์ไปทำงาน แต่วันนี้มีเหตุบางประการทำให้ต้องนั่งรถประจำทางไปทำงาน เลยไปขึ้นประจำทางที่ท่ารถ พอขึ้นไปนั่งรถขับไปสักพัก ก็แวะจอดรับป้ายที่สอง ก็มีนักศึกษาสาวสองคน สวมเสื้อกาวน์เภสัช ขึ้นมานั่งบนรถด้วย
ดูจากหน้าตาแล้วก็รู้เลยว่าไม่ใช่คนแถวนี้ หน้าตาก็สวยทีเดียว ผมก็เหล่ ๆ และรู้สึกว่าน้องเขาก็เหล่ ๆ ผมอยู่เหมือนกัน เพราะผมเองก็สวมเสื้อกาวน์เหมือนกัน (ร้อยวันพันปีไม่เคยสวมเสื้อกาวน์ไปทำงาน วันนี้ดันสวมเสื้อกาวน์) พอรถประจำทางมาถึงรพ. คนส่วนหนึ่ง พวกคนไข้ที่มาโรงพยาบาลก็จะลงที่ประตูหน้า เพราะมันจะใกล้กับห้องตรวจ น้องนักนักศึกษาเภสัช สองคนนั้น ก็ลงที่ประตูที่หนึ่ง ส่วนเจ้าหน้าที่รพ.จะไปลงที่ประตูที่สอง เพราะประตูที่สองอยู่ใกล้กับโรงอาหาร ผมก็ลงที่ประตูที่สองแล้วก็ลงไปทานข้าวเช้า
เสร็จแล้วก็เดินไปที่ห้องยา แต่มาถึงเร็วไป ประมาณ 8.15 น. ห้องยายังไม่เปิด ก็เลยนั่งรอที่หน้าห้องยา สาว ๆ สองคนนั้นก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว สักครู่สองสาวก็เดินมาที่ผม
?เธอมาฝึกงานเหมือนกันใช่เปล่า เราชื่อ ส้ม (นามสมมุติ) และอีกคนชื่อ ปู (นามสมมุติ)?
ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไรเลย น้องก็พูดต่อว่า
?ของมหาลัยXXX (ขอสงวนชื่อ) เรามาสองคน ของมหาลัยเธอสองคนเหมือนกันใช่เปล่า อีกคนไปไหนละ?
?อ๋อ ครับ? ผมอ้างปากค้างอยู่ กำลังงงว่านี่มันอะไรนี่
?ได้ยินว่าพี่ที่นี่ดุมาก เราว่าเรามาจับคู่กันเลยดีกว่า เธอท่าทางไม่ค่อยเก่งมาจับคู่กับเราดีกว่า เราเรียนคลินิกมาจะพากันรอด ส่วนเพื่อนเราอีกคนก็เก่งนะ ให้คู่กับเพื่อนเธอก็ได้ เพื่อนเธอมาหรือยัง?
?อ๋อ ได้ ๆ? ผมไปต่อไม่ถูกเลย สงสัยเสื้อกาวน์ทำพิษ ทำให้น้องเขาเข้าใจผิดว่า ผมเป็นนักศึกษาฝึกงานแน่เลย จะเฉลยก็กลัวน้องเขาหน้าแตก ทำไงดีละ
ผมเลยบอกว่า ?งั้นผมขอตัวแปบนะครับ ไปหาอะไรทานก่อน? ไม่รู้ทำไงดีเอาไว้ค่อยเฉลย ทั้ง ๆ ที่จริงพึ่งกินข้าวมาอืมเลย
ค่อยมาเล่าตอนที่ 2 นะครับ
|
