มาตรา ๕๔ ห้ามมิให้ผู้ใดซึ่งมิใช่ผู้ประกอบวิชาชีพเภสัชกรรม ขายยาควบคุมตามใบสั่งยา............................
ความตามวรรคแรกไม่ใช้บังคับกับ ผู้ประกอบวิชาชีพ...................................
มาตรา ๕๕ ....................
ในกรณีมีเหตุจำเป็นฉุกเฉินและเพื่อความปลอดภัย ผู้ประกอบวิชาชีพเภสัชกรรม
จะขายยาควบคุมตามใบสั่งยา โดยไม่ต้องมีใบสั่งยาก็ได้ ทั้งนี้ตามหลักเกณฑ์ วิธีการ เงื่อนไข ที่
รัฐมนตรีประกาศกำหนด
การควบคุมการกระจายยาในข้อ 44-45 นี้เป็นการควบคุมโดยใช้ใบสั่งยา แต่กลับยกเว้นให้ผู้ประกอบวิชาชีพฯ จ่ายได้เอง
ซึ่งก็ไม่ได้แก้ปัญหาจาก พรบ.ยาที่ผ่านมา แต่ยังยึดหลักการเดิม ทำให้การควบคุมกระจายยาควบคุมฯ ไม่ได้ผล
สังเกตได้ว่าเมื่อควบคุมไม่ได้ ผู้ร่างจึงลดหย่อนการควบคุม โดยการเปิดช่องให้จ่ายโดยไม่ต้องมีใบสั่งยา (กรณีมีเหตุจำเป็นและฉุกเฉิน)
ซึ่งเป็นการร่างกฎหมาย ที่ไม่แก้ในจุดที่ผิด แต่แก้แบบขอไปที และไม่ได้มุ่งหวังให้เกิดการควบคุมด้วยใบสั่งยา อันเป็นการบิดเบือนเจตนารมย์ของกฎหมาย
ตามหลักของกฎหมาย ต้องการให้ระบบใบสั่งยาเกิดขึ้น โดยเฉพาะในยาควบคุมโดยใช้ใบสั่งยา ดังนั้นจึงควรจะควบคุมทั้งผู้สั่งจ่ายยาและผู้จ่าย
หากใช้หลักความจำเป็นฉุกเฉินและความปลอดภัยในการจ่ายยาควบคุมฯ (หมายถึงยาควบคุมโดยใช้ใบสั่งยา) โดยละเว้นให้ไม่ต้องใช้ใบสั่งยา
ทำไมหลักความจำเป็นฉุกเฉินและความปลอดภัยจึงไม่ใช้กับการสั่งยาควบคุมฯนั่นคือ ผู้สั่งยาควบคุมฯ จะต้องเขียนใบสั่งยา โดยยาควบคุมฯจ่ายโดยผู้ประกอบวิชาชีพเภสัชกรรม ยกเว้นจำเป็นฉุกเฉินและความปลอดภัย ผู้สั่งยาควบคุมฯ อาจจ่ายยาเอง
ทั้งนี้ตามหลักเกณฑ์ วิธีการ เงื่อนไข ที่รัฐมนตรีประกาศกำหนด (ในที่นี้ผู้สั่งยาควบคุมฯ หมายถึงผู้ประกอบวิชาชีพแพทย์ ทันตแพทย์ ฯลฯ ที่กฎหมายได้กำหนดไว้)
สําหรับพี่ chotto
?) จะขออ่านเล่น ๆ ตอนคิดไม่ออกจริง ๆ และเชื่อให้การวิเคราะห์วิพากษ์อยู่แล้ว